de curvas, de baches
Son unha tía de paixóns (case) excesivamente controladas que vive unha vida cómoda, sinxela, que muitos quererían para si. Teño un piso bonito, nun barrio tranquilo, e un traballo cómodo que me proporciona cartos máis que suficientes para vivir, para sair case a diario, para cear fóra de cando en vez e ata para viaxar. Teño tamén un círculo social amplo e activo, co que podería manterme continuamente ocupada.
Non teño queixa, vaia, nin dereito a queixarme.
E, sen embargo, quéixome.
Non nas rectas, claro, cando unha paisaxe intensa e nova me inunda a mirada. Pero si nos cambios de rasante, cando a paisaxe desaparece un segundo e deixa un vacío enorme que se enche, inmediantamente, de nostalxias.
É daquela cando boto en falta.
Boto en fala a comida, os chorizos, o xamón, a tortilla da tía Lupe, a pescada da mamá, as patacas guisadas, a empanada, o pan da casa, o polbo á feira da abuela de Bardaos, o gazpacho, as berenxenas rebozadas da Milagros, os postres da Olga, a ensaladilla de festa...
Boto en falta a familia, as idas e voltas do pikiniño falangueiro, as conversas silenciosas coa mamá, os telexornais compartidos co papá, as risas (son risas) coa pirula, os silencios do irmao e as pullas da cuñada, o riso acelerado dos de Oleiros, a análise tranquila (envolta en fume de ducados) dos de Supena, a mirada pilla (preclara e intuitiva) dos de Bardaos, o cariño infinito dos do Oural e, en xeral, a respiración acompasada e estable desa familia enorme que exerce con altruismo total de rede de seguridade.
Boto en falta os amigos, por suposto, familia escollida e que te escolle, única xente no mundo coa que son exactamente como quero ser, digo o que quero dicir e fago o que quero facer.
Pero, claro, esas son nostalxias obvias. Cando te vas da casa sabes que máis tarde ou máis cedo chegarán e estás preparada para enfrontalas. O que te sorprende, o que te noquea, é sentir a falta das pequenas cousas, dos detalles ínfimos, superficiais, que adoviaron vidas pasadas. Así, a semana pasada, nunha curva do camiño, sentín dor no brazo que me falta, no meu cuarto, na cama de Supena, no olor da cociña de leña, no libro que me espera no sofá mentres a mamá cazolea pola casa adiante, nas carreteras coñecidas que conducín con música coñecida de fondo, na máquina de Trivial do Bartolo, nos tronquitos de cola que comín na praza maior, nos cruasantiños da rúa das docerías, nas reunións de Amnistía, na aula de teatro da USC, no asento de madeira do Rúa, nas noite que me sorprenden en boa compañía e me obrigan a cambiar os viños por copas e os bares por pubs, no minidisc que nos regala Y nos dieron las diez mentres bebemos un mojito e sorteamos unha convención de profesores de instituto, nos babybel da Telepecha, nas probas de impresora do xornal, na pasta con todo das doutoras Fleishman, nas clases de inglés da Z., no meu móbil (que sigue morto) e as mensaxes que ten escondidas, no céspede do Templo de Debod, no bar da Pompeu Fabra, nas mesas da cafetería da facultade de Xornalismo...
No comments:
Post a Comment