Knock Knock

Unha pantalla de plasma publica ás miñas costas os resultados dun campionato escolar de hípica, un señor fedella na súa PDA baixo unha serigrafía de Matisse e dúas mulleres e tres homes traxeados e maletineados discuten sobre o Transantiago. Podería ser unha embaixada, o hall dun hotel de postín ou un clube de campo, pero era a sala de espera do médico. E os traxeados eran visitadores, o que deixa a cola en dous. O señor da PDA e máis eu.
Esto é Chile.



Chile posúe un sistema mixto (público e privado) de saúde. Todo traballador por conta allea debe cotizar o 7% da súa renda á sanidade, pero pode escoller entre cotizalo ao sistema público (Fonasa) ou ao privado (Isapre). O sector estatal consolidouse a partires de 1952 coa creación do Servicio Nacional de Salud, que chegou a administrar 33.000 camas (90% do total do país) e que actualmente dá cobertura ao 82% da poboación. As Instituciones de Salud Previsional (Isapre) naceron en 1981, a través do D.F.L. Nº 3 do Ministerio de Salud, que (e cito) "permitió la administración privada de la cotización obligatoria de salud de los trabajadores, al mismo tiempo que se reconoció la libertad y capacidad de las personas para optar al sistema de salud de su preferencia". Vamos, que en teoría calquera traballador chileno pode elixir entre unha clínica chea de xente e a sala de espera decorada por Les velours de Matisse...
Xa.
Obviamente, as Isapres non dan o mesmo servizo a todos os seus beneficiarios, sen importar a canto ascende o 7% do seu soldo, senón que ofrecen "múltiples planes que son seleccionados por cada cotizante dependiendo de su nivel de ingreso y sus necesidades". Os prezos son, ademáis, proporcionais ao risco de cada individuo. É dicir, que a poboación de menor ingreso opta "libremente" por Fonasa e os de maior renda, por xogar coa súa PDA mentres buscan na pantalla de plasma o sorriso da súa filla no último campeonato de hípica do barrio.

By the way, o especialista charlou amistosamente comigo máis de 45 minutos sobre a miña vida e obra, as miñas paranoias, as da miña familia, as da súa, os seus 8 viaxes a Galicia (resultou ser un entusiasta do idioma, da gastronomía, da paisaxe e paisanaxe) e sobre todo aquelo, en fin, sobre o que un médico pode falar cunha paciente, para concluir cun "tu estás sanísima" precedido por unha bronca monumental e paternalista sobre a miña "temeraria" tendencia a comer mariscos, verduras crúas e comidas típicas nos sitios máis "pintorescos".
Evidentemente, tambén me deu algunhas drogas, pero a das farmacias chilenas e o seu día do espectador é outra historia.