Adelante corazón, sin miedo a la derrota,
durar, no es estar vivo corazón, vivir es otra cosa

Bos Aires non é bonita. É a cidade máis europea de Latinoamérica. Todo o mundo o di. Pois vaia, para ver cidades europeas houbérame quedado en Europa. Bos Aires é como Madrid, pero clavada, eh, coa súa Gran Vía, co seu Callao, co seu Lavapiés, coa súa Fuencarral... Pero (aínda) máis suxa.
Bos Aires non é bonita e, sen embargo, en catro días namoreime dela.
Namoreime da labia dos taxistas, da beleza desenfadada dos porteños, da poética decadencia dos tanguistas, da profusión de postos de artesanía, dos teatros e das librerías cheos a tódalas horas de xente de tódalas idades clases e condicións, dos escolares que okupan os museos (e a Feira do Libro), das avoas que te piropean pola rúa ou che contan a súa vida nunha pizzería, das chacareras que te fan chorar cando chas canta Mercedes Sosa, das consignas coreadas a medianoite ante a Casa Rosada...
E, sobre todo, namoreime de min mesma... do que son eu en Bos Aires.

...durar, no es estar vivo corazón, vivir es otra cosa