Aí nos tedes a erikitajuajua e máis a min. As malas linguas dirán que sempre tiven cara de mala hostia. E terán razón, nunca o neguei. Pero é que ademáis, a miña nai sempre lle deu por plantificarme unhas rebecas, uns lazos e uns cuellos-babero que... en fin.
Erikitajuajua pode ser considerada (co permiso das demáis) miña curmá favorita, algo así como unha curmá-irmá...
Sempre xuntas.
Menos cando nos atacou unha vaca na porta da casa vella e a tiven que deixala soa... para ir buscar axuda, evidentemente...
Ehem...
Erikitajuajua está de cumpre.
E eu, mui lexos.
...
Débesme unha bolsa de gominolas, miss chichos.
No comments:
Post a Comment