Qué te voy a decir

si yo acabo de llegar
si esto es como el mar
quien conoce alguna esquina

que me tengo que inventar
para hacerme pez
empecé por las espinas...

Volvo de Estambul coas mesmas dúbidas cosas que marchei. Traio, eso si, o ánimo máis tranquilo. Sinto o peso da decisión que tome hoxe, neste cruce de camiños, como sentín o das que tomei noutros cruces, noutros momentos, e que me troixeron a este punto.
Que me din conta de que non convén dramatizar, vaia. O que teña que ser será. E será, ademáis, será por algo.
E mentras que me quiten lo bailao, que ten sido bastante: no Sanfroilán con Oitxu, con anITA and Co. e cos de sempre (que houbo un momento que xa parecían os de nunca), polas rúas de Estambul con tres galegos do sur divertidos, culturetas e intelixentes, cunha das asturianas que me regalou a Academia e cos seus amigos e en Barcelona cos do máster, cos do doutoramento e con dúas compañeiras de rutinas ás que botara (e boto) muitirmo de menos.
E mañá en Compostela, con quen teña un oco no carné de baile.

la vida es algo que hay que morder
y en cada boca tiene un sabor
tus huesos no los tapa mi piel
por eso siempre digo que no que no
perdona tengo cosas que hacer
y aún me queda media vida
pa' encontrar la melodía

Voy a parar en el camino
y en lo que dura un cigarrito
voy a pensar en estos años;
todo lo que ha pasado...

Acabou o Sanfroilán e, con el, a noite infinita que comezou o día 4. Unha noite longa, por veces de máis, na que me fun atopando coa maioría da xente que deixei ao pé daquela fonte. Dúas desas persoas hai 24 anos que me coñecen... 24 anos... Cantos erros me viron cometer nese tempo, cantos defectos me coñecen, e aínda teñen corpo para aguantarnos a min e ás miñas neuras. Alucinante.

En el cajón de la memoria
guardo trocitos de la historia;
las páginas que ya han pasado
de un libro inacabado...

Conxugo a longa noite sanfroilanera con mañás resacosas de ribeiro, de tanquerai-sprite e de recordos, cortando e subindo as imaxes da derradeira viaxe sureña, coa intención de preparar a retina para a primeira viaxe europea. Santiago, Barcelona, Roma e Estambul, hai que aproveitar as vantaxes de vivir no hemisferio low cost. Saio este xoves e volvo o 29.

Cantar sabiendo lo que dices.
Es tarde para arrepentirse.
Pensar a veces que no hay nada...
que son sólo cicatrices.

Espero duas cousas desa primeira viaxe norteña. Sumar á etapa de reencontros algunhas das xoias que no seu momento me regalara a Academia e resolver algunhas cuestións que me rondan dende hai tempo. Ando máis desnortada e caótica ca nunca e aspiro a que a cidade dual por excelencia me axude a entender un pouco esta miña identidade.

Es mejor que se pare el tren
y mirar que todo va bien,
que si no, no me entero.

O afillado

Guapirmo, a que si.

O'Pikiniño xa é O'Pekeno

"Cando tu estabas alí eu medrín, ves?", dime acusador mentres lle dá (el so) ao botón do ascensor.
Neste ano comezou a escribir.
Hoxe firmoume o moleskine darriba-enbaixo.
Despois, fíxome unha casiña desas míticas, un cadrado cun triángulo enriba do que sobresae un rectángulo afumado.
"E por donde lle entra a luz a esta casa?", pregúntolle, para facerlle ver que non ten nin fiestras nin porta.
"Neste momento téñena encendida", contéstame el sen inmutarse.

Roubeina no fotolog de tunerilla da miña irmá

Aquí me tedes, de volta en Valado City, babexando cos sobriños. E coa comida. E coa limpeza do aire. E coa prensa (si, coa prensa). Non me chega o romanticismo para babexar coa tele, eso non. E fáltanme muitos cafés por tomar, muitas conversas por ter, muitos paseos por dar...
Acéptanse ideas.