Voy a parar en el camino
y en lo que dura un cigarrito
voy a pensar en estos años;
todo lo que ha pasado...

Acabou o Sanfroilán e, con el, a noite infinita que comezou o día 4. Unha noite longa, por veces de máis, na que me fun atopando coa maioría da xente que deixei ao pé daquela fonte. Dúas desas persoas hai 24 anos que me coñecen... 24 anos... Cantos erros me viron cometer nese tempo, cantos defectos me coñecen, e aínda teñen corpo para aguantarnos a min e ás miñas neuras. Alucinante.

En el cajón de la memoria
guardo trocitos de la historia;
las páginas que ya han pasado
de un libro inacabado...

Conxugo a longa noite sanfroilanera con mañás resacosas de ribeiro, de tanquerai-sprite e de recordos, cortando e subindo as imaxes da derradeira viaxe sureña, coa intención de preparar a retina para a primeira viaxe europea. Santiago, Barcelona, Roma e Estambul, hai que aproveitar as vantaxes de vivir no hemisferio low cost. Saio este xoves e volvo o 29.

Cantar sabiendo lo que dices.
Es tarde para arrepentirse.
Pensar a veces que no hay nada...
que son sólo cicatrices.

Espero duas cousas desa primeira viaxe norteña. Sumar á etapa de reencontros algunhas das xoias que no seu momento me regalara a Academia e resolver algunhas cuestións que me rondan dende hai tempo. Ando máis desnortada e caótica ca nunca e aspiro a que a cidade dual por excelencia me axude a entender un pouco esta miña identidade.

Es mejor que se pare el tren
y mirar que todo va bien,
que si no, no me entero.