Teño sono, muito muito sono

tengo sueño, mucho, mucho sueño,

y lo que es mejor todavía:

por esta vez,
y sin que sirva de precedente,
tengo ganas, muchas, muchas ganas

de
soñar

___
*Despois de catro días emocionantes e intensos, a aterraxe fáiseme algo abrupta. Acumúlanse as noites sen durmir as dores cervicais e os mareos, retéñenme a maleta chea de tesouros nalgún lugar escuro e descoñecido, déixome superar polas obrigas que me esperaban deste lado da creatividade e observo entre esperanzada e triste como as ondas chegan á beira a cada minuto con menos forza.
Desoriéntome outra vez.
Búscome (e atópome) nos Sparrings de David González...
Non sei se teño motivos para soñar, pero desde logo teño ganas.

ἀφορισμός IV: Tácticas

No mellor dos casos, as promesas son innecesarias.
No peor, son mentira.

Dúas liñas paralelas

I
Tiras unha pedra á auga e vaise ao fondo, pero os círculos quedan moito tempo na superficie, cada vez máis amplos, máis febles. É difícil calcular o efecto das palabras, pero como o outro día dixeches que a vida é dar e encaixar golpes con elegancia...

II
O caso é que non sei se me queda elegancia. Sei que a vida é eso, pero eu non son un robot, tamén corro contra min mesma e míntome e desenfócome e corro e corro e corro coa esperanza de que desaparezcan as cousas que me quitan, as cousas que preciso e non me dan, a dor, o corazón e, se fai falta, eu mesma.

Cando as ondas comezan a desaparecer, sinto unha morriña terrible e pregúntome se ti tamén a sentirás e danme ganas de tirar outra pedra, pero jódome e non o fago, porque creo que non é xusto para ti. E entón, vas tu e tírala. E por unha parte alégrome cunha alegría intuitiva e estúpida. Pero, pola outra, dóeme, porque sei que en realidade esto só significa que teño que empezar a correr outra vez.
___
*Os blogs impúdicos teñen a desvantaxe de facer que, quen te queira ver, te vexa... e te eleve. O malo de elevarse, sábeo calquera, é mancarse ao baixar.
**Dende aquí parece que as liñas se tocan, pero é mentira. Ando e ando e ando e corro e corro e corro e a distancia entre elas non diminúe nin un centímetro. Tampouco medra.

Tres ángulos

Elevation, de Reka Reisinger

I
non sei por que,
vin esta foto e pensei en min,
e logo en ti,
e logo en nós...
nos proxectos
pessoas

II
Ves os cables que colgan para abaixo? Supoño que son os que a manteñen unida ao chan. Eu non sei se os teño. Ou, se cadra, son os globos os que me faltan. Non sei. Non sei que teño e non sei que quero. Buf. Hoxe teño un día fatal...

III
hoje é o día de eu non sei...
(hoje estiven no teu blog)
hoje volvín conectar coa túa luz
e sentín a forza da nena,
véxome co teu espelho de auga,
síntote coma un encoro que quer ser río,
e rir,
e eu contigo
pero eu...
este luns souben que son vento,
e voar...
voar doi
porque eu tampouco sei
___
*Os blogs impúdicos teñen a vantaxe de facer que, quen te queira ver, te vexa... e te eleve.

No meu moleskine XVIII: Sabedores

Eu sei cousas que non entendo.
___
*Esta é unha das imaxes máis famosas do fotoxornalismo contemporáneo. Un voitre agarda a morte dunha nena sudanesa diante dun experto retratista da peor cara da Humanidade, Kevin Carter, quen afirmou ter esperado un bon cacho a que o paxaro abrira as ás para conseguir a foto perfecta. O animal nunca chegou a facelo, pero a imaxe foi o suficentemente boa como para gañar o Pulitzer. O autor suicidouse poucos días despois de recoller o premio.

Tapo os desexos cun escote e saio a ver se uns llintonics en boa compañía me axudan a alixeirar a intensidade das últimas semanas. Efectivamente, unha noite desordeada axuda a ver o mundo con outros ollos... O malo é a mañá. Unha mañá resacosa sórdida miserable, infinitamente melancólica.

O malo, realmente, é levar toda a vida cometendo os mesmos erros.

Un círculo

Son un círculo. Que está dentro doutro círculo. Que se toca con outro círculo. Ás veces son de cristal. De madeira. De aramio. De herba seca. De fío. Outras, son un trazo carioca nun papel de cadros. Podo ser unha pompa de fairy. Ou o rastro que deixa o gin tonic na barra do bar. A maioría das veces son, simplemente, un círculo de luz.
Inestable voluble inconstante insegura mudable.
Desfágome noutros círculos e, ao facelo, cambio eu e cámbioos a eles.

Anotación tonta e innecesaria: Gústame a sustancia viscosa e intensa que xurdiu das últimas mesturas, pero asústame non ser capaz de distinguir os lindeiros.

Sorpréndeme un cambio de etapa inesperado. Traballos proxectos recunchos persoas. Facendo repaso das cicatrices acumuladas nestes meses, atopo unha fenda. Acórdome dos consellos maternos e tento non tocarlle non pensala ignorala, esperar a esperanza de que desapareza. Pero vése que nestes anos non cambiei tanto por dentro como por fóra, porque acabo rañando nela con todas as miñas forzas ata que quedo cun cacho de cortiza na man. Dáme susto. Non me sinto coa forza necesaria para averiguar se a luz que poida entrar compensará a calor que se perda polo burato... Desordénome.
Traballos proxectos recunchos persoas.
Toca sair e eu non sei cara onde tirar.