I
Tiras unha pedra á auga e vaise ao fondo, pero os círculos quedan moito tempo na superficie, cada vez máis amplos, máis febles. É difícil calcular o efecto das palabras, pero como o outro día dixeches que a vida é dar e encaixar golpes con elegancia...
II
O caso é que non sei se me queda elegancia. Sei que a vida é eso, pero eu non son un robot, tamén corro contra min mesma e míntome e desenfócome e corro e corro e corro coa esperanza de que desaparezcan as cousas que me quitan, as cousas que preciso e non me dan, a dor, o corazón e, se fai falta, eu mesma.
Cando as ondas comezan a desaparecer, sinto unha morriña terrible e pregúntome se ti tamén a sentirás e danme ganas de tirar outra pedra, pero jódome e non o fago, porque creo que non é xusto para ti. E entón, vas tu e tírala. E por unha parte alégrome cunha alegría intuitiva e estúpida. Pero, pola outra, dóeme, porque sei que en realidade esto só significa que teño que empezar a correr outra vez.
___
*Os blogs impúdicos teñen a desvantaxe de facer que, quen te queira ver, te vexa... e te eleve. O malo de elevarse, sábeo calquera, é mancarse ao baixar.
**Dende aquí parece que as liñas se tocan, pero é mentira. Ando e ando e ando e corro e corro e corro e a distancia entre elas non diminúe nin un centímetro. Tampouco medra.
No comments:
Post a Comment