La canción que se canta al oido,la canción que no supe escribir

Falo con Piter e comprobo que sigue triste, tristísimo. Non se me ocorre nada intelixente que dicir e dígolle que escriba máis. A min axúdame a exorcizar os agobios, a racionalizar, a relativizar. Respóndeme que non escribe porque lle dá medo sentir máis, sentir outra vez, cada palabra. E engade que, de feito, se non fala máis comigo é precisamente porque acaba esgotado.
A culpabilidade é aceda.
Ás veces o cabo que lles botas aos amigos é tamén unha soga.

y un piano con dos copas de más,
y unas manos que lo sepan tocar

As noites no Santiago austral acaban sempre cunha copa de máis. Paella e sangría nun ático pijo ou choripán e viño branco nun patio jipi, tanto dá, ao final sempre acaban cun grupo máis ou menos heteroxéneo de españois buscando un bar no que tomar a última, que evidentemente nunca será a derradeira. A min encántanme as noites tolas, inesperadas, que comezan cun ribeiro e unha tapa de tortilla e acaban, despois da correspondente sesión de baile desenfadado, cunha conversa surrealista cun canalla encantador. Pero, evidentemente, no Santiago Austral non hai ribeiros nin tapas de tortilla e, ata esta fin de semana, tampouco parecía que houbese canallas encantadores.
Hoxe sei que hai, alomenos, dous.
E que un deles son eu.
E que sigo sen ser muito de líos dunha noite.