Japi berdei

Coas coñas, van tres primaveras.

Miren atentamente a imaxe e compartan o meu estado actual. Levo dous días cunha chea permanente e parece que a causa ten que estar entre as que seguen: idade, abuso do alcol, trastornos cerebrais, enfermidades cardiovasculares, efectos secundarios de medicamentos, abuso de inhalantes, trastornos do oído ou problemas de nutrición.

E nunhas horas, en fin, parto para Bos Aires...

O outono austral do que vos falaba o outro día troixo con el un tsunami mortal, un pequeno tremorciño que nun décimo piso parece máis tremor e menos iño, un frío de neve, uns días escuros e uns seráns fermosísimos... tristes, decadentes e abúlicos, pero fermosísimos.

Outono Austral

Mentres aí se vos altera o sangue, aquí sacamos (por fin) a roupa de inverno dos armarios, aproveitamos o día do espectador poliquímico para facer acopio de antigripais e prepáramonos, en fin, para descubrir o novo Santiago que durme baixo as follas.

toni blerrrr witch project

Tardei tres meses en conseguir que os de Amnistía me contestaran aos mails. Cando por fin me invitaron a unha reunión (DESC) era un sábado, xusto despois de findano, no que tiñamos planeado subir a un volcán. Pero, como tardaran tanto en chamarme, deume medo dicir que non e quedar fóra definitivamente, así que sacrifiquei a aventura montuna e quedei soíña no Santiago Austral.

Nunca me arrepentín.

Naquela primeira reunión coñecín unha chilena poeta coa que compartín máis dun bon momento, unha tocaia arxentina que (entre outras cousas) me introduciu na nova esquerda latinoamericana e nos movementos femininos e feministas do cono sur e, sobre todo, o meu adorado Limón alemán... a gringa que non é dos Estados Unidos senón de San Diego, que sabe o nome dos países e das súas capitais, que fala outro idioma e que se interesa por outras vidas, a mellor compañeira de viaxe que tiven na vida, a antropóloga que (tamén) fai fotos de graffitis e inventa vidas alleas, a colega deportista da pringada do clube literario, a pequena xigante que só perde o control cando os homes a miran pola rúa, a gran bebedora de pisco sour, a bailarina tola de bareto pijo, a amante dos xelados, a fotógrafa da pequenas cousas, a que ve sinte e pensa o que eu vexo sinto e penso con menos de un minuto de desfase horario, a miña mellor amiga nesta aventura santiaguina...

Miss you so much...

Y se reía mientras miraba su cigarro encender

y por la noche las mujeres le reían,
la escalera cuesta abajo y la calle cuesta arriba,
la policía hoy te busca sólo a tí*...

Quedaramos para tomar algo a un bar que nos gusta muito a Eva Luna e máis a min (excelente decoración, boa música, concurrencia variopinta e actuacións en directo), pero estaba pechado. Mentres esperabamos ao resto para decidir cara onde tirar, saiu un rapaz. Despois duns segundos de deliveración, Ana preguntoulle se non ían abrir. "No, poh, estamos haciendo un asado (si, dentro do bar), pero si quieren venir están invitadas, soy el dueño". "Obvio, poh". Tres Austral lager de litro e dúas botellas de viño despois, alí estabamos nós, unha chilena dúas italianas e tres galegas, quentándonos ao lume do asado no patio dun bar, falando de arte, de poesía e de vida con tres divorciados con fillos, un futuro pai, dous solteiros descocados e un "artista contemporáneo" curtido en NY e París. "Pero artista plástico?". "No, contemporáneo".
Seis persons dos que marcan época.
Unha noite desas que fan que pague a pena chegar resacosa á oficina.

*El Compadre, en Vamos que nos vamos, de Muchachito Bombo Infierno.

Recibiré postales del extranjero*

tiernas y ajadas, besos, recuerdos.
¿Cómo están todos? Te echo de menos.
Cómo pasa el tiempo...

A semana pasada fixo seis meses que cheguei ao Santiago Austral, o ecuador desta aventura, e dende a Academia escribíronme para recordarme que chegarei a Compostela a finais de setembro. Setembro de 2007, xusto dez anos despois daquela primeira tarde na Carreira do Conde, sentadiña na cama do meu primeiro piso de aluguer, rodeada de roupa, de libros e de expectativas. Dez anos despois daquela primeira película comentada a berros diante dun chocolate. Dez anos despois daquel primeiro día de clase, nunha aula vella luminosa e afumada na que por primeira vez nin coñecía nin era coñecida, na que por primeira vez en toda a miña vida podía reinventarme.
E reinventeime.
Reinventáronme.
Idéntica á de antes.

Seremos otros, seremos más viejos,
y cuando por fin me observe en tu espejo,
espero al menos que me reconozca,
me recuerde al que soy ahora.

E no momento exacto no que atravesaba o ecuador, este ecuador, recibín a visita do outro Santiago neste Santiago Austral. As semanas previas foran duras, coa marcha de Blair tinguindo de soidade os nosos recunchos favoritos, coa morriña atacando duramente e coa convivencia 24h non-stop enchendo de presión unha ola na que xa non cabía un suspiro máis... Unha desas tempadas nas que un sorriso me custa un mundo... Ata que unha tarde co mellor cronista que tivo ten e terá o Festival de Ortigueira me deixou ben clariño que el sigue sendo un gran contador de historias... E que eu sigo tendo un aire á que saiu do molde orixinal.

Sobre la mesa botellas vacías,
qué sano es arrancarte esa risa,
y ahora cambiemos el mundo, amigo,
que tú ya has cambiado el mío.

E si, alguhas cervexas belgas de 10º e outras tantas horas de conversa máis tarde, rexurdín (de novo) das miñas cinsas. Dábame medo voltar e non atopar o meu oco. Estades cambiando tod@s muito. Vodas, pisos, embarazos, oposicións, traballos. Onde encaixo eu? Vós seguistes o voso camiño e o meu acubillo quedou atrás. Cando chegue, un ano ou dez máis tarde, non haberá unha clase/cafetería á que ir cada mañá, non haberá un piso no que improvisar unha new and improved doblaxe Al salir de Clase (non era difícil), non haberá un Isla ao que voltar os sábados, non haberá unha Krocco's nin un Litmar...
Por non haber, non haberá nin ganas de que os haxa.
Sabedior cantas veces nos reinventamos nestes anos. E non sempre acabamos sendo idénticos. Supoño que medramos (para ben e para mal).
Catro días na zona máis árida do planeta, con Eva Luna (e dúas amigas), Thepablin e un Alikense ensináronme, alomenos, tres cousas:

1. O deserto é inmenso, abrázate, engólete e, ao final, agóbiate
2. Non se pode barrer o deserto (e en consecuencia está cheo de merda)
3. Todos nós somos un deserto, inmenso agobiante e suxo, ata que nos rodeamos de xente en cuxo espello observarnos

Si, somos diferentes, pero á nova Emereci encántalle o novo Alikense...
Volvería elixirvos, sen dúbida.
Resulta liberador.

Y en el futuro espero, compañero, hermanos,
ser un buen tipo, no traicionaros.
Que el vértigo pase y que en vuestras ventanas
luzca el sol cada mañana.

Pero basta de lamentos,
brindemos, es el momento,
que estamos todos
y no falta casi nadie,
que hay que apurar
la noche que acaba de empezar.

Vértigo, que el mundo pare,
que corto se me hace el viaje.
¿Me escucharás, me buscarás,
cuando me pierda
y no señale el norte
la estrella polar?

*Espero que os que non compartiron comigo "as frías mañás na facultade" me saiban perdoar o acceso de melancolía ismaelserraniana.