Tardei tres meses en conseguir que os de Amnistía me contestaran aos mails. Cando por fin me invitaron a unha reunión (DESC) era un sábado, xusto despois de findano, no que tiñamos planeado subir a un volcán. Pero, como tardaran tanto en chamarme, deume medo dicir que non e quedar fóra definitivamente, así que sacrifiquei a aventura montuna e quedei soíña no Santiago Austral.
Nunca me arrepentín.
Naquela primeira reunión coñecín unha chilena poeta coa que compartín máis dun bon momento, unha tocaia arxentina que (entre outras cousas) me introduciu na nova esquerda latinoamericana e nos movementos femininos e feministas do cono sur e, sobre todo, o meu adorado Limón alemán... a gringa que non é dos Estados Unidos senón de San Diego, que sabe o nome dos países e das súas capitais, que fala outro idioma e que se interesa por outras vidas, a mellor compañeira de viaxe que tiven na vida, a antropóloga que (tamén) fai fotos de graffitis e inventa vidas alleas, a colega deportista da pringada do clube literario, a pequena xigante que só perde o control cando os homes a miran pola rúa, a gran bebedora de pisco sour, a bailarina tola de bareto pijo, a amante dos xelados, a fotógrafa da pequenas cousas, a que ve sinte e pensa o que eu vexo sinto e penso con menos de un minuto de desfase horario, a miña mellor amiga nesta aventura santiaguina...
Miss you so much...
No comments:
Post a Comment