Y si quieren saber de mi pasado
es preciso decir otra mentira
le dire que llegue de un mundo raro
que no se del dolor
que triunfe en el amor
y que nunca he llorado

Ergueuse cediño, porque se deitara coas pitas enfurruñada co mundo por non poder cambiar o vó para atoparse con La-Seijo no DF, duchouse, tentou (infructuosamente) conectarse, baixou almorzar o derradeiro almorzo americano, subiu lavar os dentes, pechou a maleta, deixou a chave en conserxería e colleu o taxi para o aeroporto. Eran as sete da mañá. O seu vó saía ás nove menos cuarto e quería ter tempo de mirar antes un encargo que lle fixera Belta. Lamentablemente, tropezou cunha fila de catro persoas no mostrador de facturación. Tardou unha hora en saír dalí e cando por fin o fixo xa bordeaba a desesperación. Para acabar de arreglalo, aínda non sabían por qué porta sairía o seu vó, anque o rapaz do mostrador, ao vela tan nerviosa, lle adiantara polo baixo, como se lle estivese contando un segredo misterioso e escuro: "seguramente salga por la nueve, pero yo no le he dicho nada, eh". Agarrada a un cravo ardendo, tirou para a porta nove. De camiño ía mirando en tódolos postiños do aeroporto na busca dunha cruz de cores, que resultou tan posmoderna e esquiva como un cono bendito. Ao chegar á porta nove, tirouse nunha daquelas cadeiras de escai e abriu un libro. Cansa e aínda máis enfurruñada co mundo que a noite anterior, deixouse levar pola historia de Hélène Jans ata que oir o seu nome pola megafonía a troixo de novo a (esta) realidade: "Pasajera Sonia Díaz, favor de presentarse en puerta cinco". Merda. Tanto tempo pasara? Merda. Colleu tódolos seus trebellos e marchou cara a porta cinco. Merda. Está no outro pabellón. Vós internacionais. Merda. Se eu paso primeiro polo DF. Puta merda. Atravesou o pabellón correndo. Pasou polas tendiñas nas que non había cruces posmodernas correndo. Negociou cos do control da policía internacional correndo. Chegou á porta cinco correndo, xusto no momento no que a rapaza da compañía aérea xogaba ansiosa co micrófono mentres dicía: "Pasajera Sonia Díaz, del vuelo Mexicana 936 a Los Ángeles, favor de presentarse en puerta cinco". Nin de coña, pensou ela, por unha milésima de segundo, nin de coña. E correndo entrou no finger, correndo lle amosou á rapaza a tarxeta de embarque e correndo chegou ao único asiento baleiro que quedaba no avión.
Qué carallo, tiña ganas de visitar os Estados Unidos.

Unha boba xigantesca, peluda e babexante

Cantas veces me terei metido cos fans estéricos que acosan aos seus ídolos para decirlles marabillas do enxeño como "eu sei quen es ti"? Cantas? Cantas veces terei fachendeado de non ser mitómana? Cantas? Cantas veces me terán dito que non hai que cuspir para arriba?
Cantas?
...
Onte deixei de coñecer a comunidade galega de Guadalajara por ir ao acto na honra de Álvaro Mutis no que tamén ía estar García Márquez. Ía estar e estivo. E dixo unha frase. Unha.
Menos mal que os fans estéricos coma min nos conformamos con pouco. Co que nos dean, vaia. Menos mal que o noso fanatismo nos leva instintivamente a rexistrar todos os movementos, todos os xestos, todas as reaccións do ídolo... Información fantástica coa que xogamos a completar esa frase e todas as outras frases da súa autoría que levamos debuxadas na caluga. Menos mal que Betancur decidiu que a mellor maneira de conseguir aplausos era ler unhas palabras que Gabo lle dedicara hai anos a Mutis polo seu aniversario:

"[…] a través de la campiña belga, enrarecida por la bruma de octubre y el olor de caca humana de los barbechos recién abandonados, Álvaro había manejado durante más de tres horas, aunque nadie lo crea, en absoluto silencio. De pronto dijo: "País de grandes ciclistas y cazadores". Nunca nos explicó qué quiso decir, pero nos confesó que él lleva dentro un bobo gigantesco, peludo y babeante, que en sus momentos de descuido suelta frases como aquella, aún en las visitas más propias y hasta en los palacios presidenciales, y tiene que mantenerlo a raya mientras escribe, porque se vuelve loco y se sacude y patalea por las ansias de corregirle los libros".

Menos mal que, como era domingo e todos os restaurantes tradicionais mexicanos do estado de Jalisco estaban pechados, fomos cear a un sitio mui estiloso. Tanto, que tamén van premios Nobel de literatura. Menos mal que el-reportero-más-dicharachero de Monforte (e autor da afoto que precede estas liñas) pasou das miñas paranoias. E menos mal que hai unha boba tan xigantesca, tan peluda e tan babexante no meu interior que pode cargar con esta vergonza, porque non sei cómo nin cómo non acabei molestando a un dos tipos que máis admiro no mundo para nada, para non dicir nada, para non facer nada, para deixarme retratar con xesto alucinado antes de sair do bar levitando, como se David Bisbal me tivese cantado ao oído nun programa cutre da tele.

La feria es del pueblo

Cheguei a Guadalajara. Despois de 24 horas de avións, aeroportos, avións, aeroportos, avións e aeroportos, desfixen (por fin) a maleta e recalei nunha cama de tres por tres que daba gloria vela. E catala. O malo foron as sete horas de diferencia, que me ergueron muito antes do imprescindible.
Despois do soño reparador, a miña crónica da primeira xornada de FIL comeza coa busca infructuosa dun adaptador por medio estado de Jalisco, ben acompañada, eso si, polos compañeiros da prensa. Esta busca do santo grial da electrónica retrasou a nosa chegada ata a media mañá e fixo que atoparamos as portas da feria pechadas pola presenza do presidente do goberno Mexicano, Felipe Calderón, no acto de inauguración.
Perdemos o incidente oficial, pero a cambio coñecemos ao manifestante máis culturetas e enxeñoso deste lado do río grande, que nos aliviou a espera ao sol berrando consignas contra o presidente "Felipe, devuélvele las letras al pueblo", "Para qué las quieres, si no sabes leer", "Tu poder emana de nosotros, lo dice la Constitución", "Esto no es político, la feria es del pueblo, siempre lo ha sido y siempre lo será" e para os escritores que o acompañaban na inauguración "Carlos, tengo todos tus libros, estoy contigo... pero ahora tú estás ahí y yo estoy acá", "Carlos (Fuentes), estás cómodo ahí, con el poder? Porque nosotros no estamos cómodos acá", "Carlos, vosotros sois nuestra voz, si os callais vosotros quién hablará por nosotros?"... Pura poesía reivindicativa, vaia. Podédelo oir vós mésmos na crónica de Xía Arias para o Extrarradio da Radio Galega.
E sería casualidade, sería, pero o caso é que foi nesas cando abriron por fin as portas e puidemos entrar en tromba na XXI FIL de Guadalajara, da que se di que é o máis importante encontro editorial de latinoamérica. E é certo que esta feira é da xente. Da xente que espera tres horas ao sol na porta e que enche os corredores, os stands, os actos e, por suposto, as cafeterías. Da xente que aplaude, que pita, que berra as súas filias e as súas fobias e que me fai crer, por un momento, que hai para quen @s escritor@s comparten olimpo cos futbolistas.

Dentro de doce horas parto para México. E en cinco días máis para A Habana.
Esa flor* mítica que dirixe o meu camiño volveu facer das súas e o mesmo día que escribín á Academia para renunciar a esa cousa chamada Segunda Fase púxome diante dos ollos un traballo incríble que só ten un defecto: a data de caducidade.
Non vos conto máis porque o interesante xa volo dixen e porque non teño máis tempo. Levo toda a semana querendo escribirvos o post que debera ir coa foto (o río Sarria ao seu paso por Supena), pero o que non pode ser non pode ser e ademáis é imposible.
A ver que tal andamos de conexión (e de tempo) polo mundo adiante.
Se non, lémonos á volta.

*Nesta ocasión presentouse na figura de Belta.

Seguindo a estela de blogueo de auto-servizo de xornalistiña e o estilo literario de Aída Nizar, anuncio que Emereci busca cuarto ou piso para alugar en Compostela.
Grazas.

A páxina global de Amnistía Internacional
A española
A do grupo de Lugo
En Galicia hai máis grupos

8 Vidas que viviría

Recollo o meme de Opaco que, polo visto, implica:

-Oito cousas a listar, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio -post “O meme das 8 cousas”

A ver que tal o fago. Aí van as miñas 7+1 vidas de gata budista:

1. Xornalista de conflicto, sempre perdida por desiertos lejanos y montañas remotas na busca da noticia.

2. Xornalista de proximidade, sempre atenta ao que importa aquí e agora.

3. Antropóloga especializada en culturas precoloniais.

4. Actriz de teatro amateur.

5. Política. Defensora dos dereitos humanos.

6. Novelista.

7. Fotógrafa. Compañeira apaixonada doutro viaxeiro irredento.

8. Filla, irmá, tía, madriña, amiga, compañeira e nai tranquila, estable, coa que sempre se poida contar.

Déixolle o recado a Martina, a Oitxu, a anITA, a Miss Inercia, a Agropen, a Caesares, a Ra e a Riquina. E xa sabedes, contra o vicio de pedir...