Dentro de doce horas parto para México. E en cinco días máis para A Habana.
Esa flor* mítica que dirixe o meu camiño volveu facer das súas e o mesmo día que escribín á Academia para renunciar a esa cousa chamada Segunda Fase púxome diante dos ollos un traballo incríble que só ten un defecto: a data de caducidade.
Non vos conto máis porque o interesante xa volo dixen e porque non teño máis tempo. Levo toda a semana querendo escribirvos o post que debera ir coa foto (o río Sarria ao seu paso por Supena), pero o que non pode ser non pode ser e ademáis é imposible.
A ver que tal andamos de conexión (e de tempo) polo mundo adiante.
Se non, lémonos á volta.

*Nesta ocasión presentouse na figura de Belta.