O mundo tal e como eu o coñezo está a piques de desaparecer. Todo flúe, que dicía o grego aquel (Heráclito). Saio de noite por Valado City e non recoñezo a metade dos bares. O mítico Tíroler converteuse nunha especie (sorte que din os Outeiriños) de viñoteca cool na que seguramente se respira (mellor) pero que non ten o encanto deses buratos inmundos nos que pasei a metade da miña adolescencia xogando ao tute. E non só cambian os bares. Parece que dúas das parellas máis estables do meu contorno chegaron ao seu fin. Con maior ou menor sufrimento para unha ou as dúas partes. E outras nas que non puxera a máis mínima confianza de futuro comezan a súa vida conxunta. E unha das miñas mellores amigas comprou un piso. E la Fran fixou para abril a data definitiva da voda. E unha das miñas referencias vitais vai ser nai. E miña irmá pequena non deixa de berrar en cada cousa que fai que non é tan pequena. E estos marabillosos meses en Cicely parecen chegar ao seu fin. E as dúas semanas de vacacións acabaron moito antes do que debían. No mesmo río entramos e non entramos, pois somos e non somos (os mesmos).
No comments:
Post a Comment