OT

Máis vale tarde ca nunca (I). Esta media noite haberá unha semana que partín cara ao segundo casting dese OT académico no que ando metida. Cheguei á capital-del-reino ás seis da mañá, baixeime en princesa e camiñei insegura pero certa cara ao bar no que me ofreceran un almorzo reparador naqueloutra ocasión. Non me defraudaron. Que napolitanas de chocolate teñen neste sitio...



O exame de inglés foi jodidísimo (para min), un texto de xestión empresarial ao que lle faltaba de todo menos os míticos linking words, prepositions e phrasal verbs que eu esperaba. E os erros descontaban. Un desastre. E, para rematala, o meu exame oral estaba previsto para última hora da mañá. Problemón, tiven que cambiar o billete de volta (para o seguinte bus, nove horas máis tarde) e tiven que perder toda a mañá facendo que lía...



...e departindo amistosamente cos pijos de madrí e alrededores, tralo que collín camiño do paraíso, onde gastei a anónima de agosto e parte da de xullo en:
Problema infernal. Estados Unidos en la era del genocidio, de Samantha Power.
El lejano país de los estanques, de Lorenzo Silva (co que dou por rematado o filón de Bevilacqua).
Cuentos e Anticuentos, de Juan José Millás.
Oracle's night e The book of illusions, de Paul Aster.
E algún outro de cuyo nombre no quiero acordarme...

Cargadiña de sabedoría e entretemento ata as orellas, fun aproveitar a tarde ao outro paraíso que esconde a metrópole para unha desterrada ás tan fermosas como aburridas terras de alaska. Vin Dear Wendy e, na honra de spidy, ¿Por qué las mujeres siempre queremos más?. A primeira gustoume moito e a segunda, moi pouco. Quizais para ver na casiña mentres fago un sudoku quíntuple. Quedei coas ganas de ver A Estrea da semana, pero botábana en tantísimas salas que supuxen que acabaría chegando incluso ao cine de Cicely... Se é que aínda estou en Cicely para daquela.