E non ía ser distinto desta vez. Encantaríame dicirvos que comprei unhas marabillosas lentes rosas que converteron de súpeto esta cidade no paraíso ou aos tabeiróns en golfiños (nunca pensei usar esta palabra). Por desgraza aínda non puiden sair de compras. Pero si que vos podo ir adiantando que (d)escribir os meus agobios alixeirou un pouco a carga e que os vosos xenerosos comentarios/correos resultaron muito máis balsámicos do que imaxinades. Será certo iso de que as penas compartidas son menos penas. (Unha vez máis) Gracias.
PD/ Ademáis, non fun a única que partiu no grupo. De feito, houbo un coup de etat no que (xúroo) non tiven nada que ver. As cousas, lentisimamente, van cambiando.
PD2/ Búscase profesor(a) de portugués. Desesperadamente.
No comments:
Post a Comment