Clock, de Wojtek Kozak
Como todo o mundo sabe, o único positivo que teñen as semanas de exames é que se acaban. E, de feito, os primeiros días da era post-exames son deliciosos. A ausencia de presión é tan poderosa que parece que puideras saír voando como un globo en calquera momento. Ademáis, está o que eu chamo o paradoxo temporal. Onte mataría por uns minutos para internetear, pero parecía que desapareceran os segundos e que o tempo saltaba e cuarto de hora en cuarto de hora. Hoxe, parece máis ben que ao día lle sairan horas de entre os minutos... horas que papo golosa, evidentemente, permitíndome incluso o luxo de perdelas... A felicidade absoluta, vaia.
Onte botei toda a tarde de cháchara e hoxe levo toda a mañá vendo tele (véxase post anterior), tunneando o meu super-ordenador novo, saqueando esta marabilla de conexión 3G que me mandou meu irmao e reorganizando a lista de tarefas ineludibles para catro luguesas na capital do imperio, que de momento está como sigue:
- Pasear e pasear e pasear e pasear
- Ir gastar os cuartos á FNAC e á Casa do Libro e ás grandes superficies de Alcorcón
- Ir comer a algún restaurante "étnico" (que palabra máis fea e imprecisa, acéptanse correccións)
- Ir de museos e/ou exposicións
- Ir ao rastro, máis que nada a modo de excusa para ir despois de cañas por La Latina
- Pasear de madrugada (alguén que en xeral ten pinta de saber do que fala díxome unha vez que a capi ulía ben e que a mellor maneira de comprobalo era paseando de noite polas rúas baleiras... dende logo a imaxe é fermosa)
- Saír de noite por Malasaña (que me recordará para sempre as horas pasadas con La-Lore aquel verán de hai séculos)
- Irlle tomar algo ao pub irlandés O'neill's, na rúa principe
- Ir ao cine e/ou ao teatro
Menos mal, en fin, que se me multiplicaron as horas, porque se non non sei como iamos facer tantas cousas en tres días...
No comments:
Post a Comment