Ходоровски

Onte fun ver un fabulador fabular. Decepcionoume un pouco, crin que sería máis ousado e fantástico en persoa, pero pagou a pena ir só por presenciar a fenda insalvable que hai entre a entrega total dos crentes e a rabiosa reacción do que o escuita por vez primeira.

Non sabía que estaba tan enganchada ao móbil (vale, intuíao) ata que deixou de soar. Hai máis dun mes que está buscando rede, meu pobre... Pobre el e pobre eu, que teño un móbil e un selular e hai máis dun mes que non recibo chamadas, perdidas e/ou mensaxes. E con esto de que por internet me sae tan barato, ao final sempre chamo eu...
Non vos dou peniña? Nin unha pouca?
Pois debería.

Actualización (martes, 14 de novembro): Roubáronme o selular, por choricas.

Actualización (domingo, 26 de novembro): Case dous meses despois, o móbil español funciona outra vez!

Uno se despide insensiblemente de pequeñas cosas,
lo mismo que un árbol en tiempos de otoño muere por sus hojas.
Al fin la tristeza es la muerte lenta de las simples cosas,
esas cosas simples que quedan doliendo en el corazón.

Uno vuelve siempre a los viejos sitios en que amó la vida,
y entonces comprende como están de ausentes las cosas queridas.
Por eso muchacho no partas ahora soñando el regreso,
que el amor es simple, y a las cosas simples las devora el tiempo.

Demórate aquí, en la luz mayor de este mediodía,
donde encontrarás con el pan al sol la mesa servida.
Por eso muchacho no partas ahora soñando el regreso,
que el amor es simple, y a las cosas simples las devora el tiempo.

César Isella, Canción de las simples cosas. Leva días obsesionándome a versión de Martirio e Pedro Guerra, en Contaminados.

Hai días bos e días menos bos. Días nos que me sinto cómoda coa xente coa que me tocou vivir esta aventura e días nos que me gustaría meterme todiña dentro da miña pel e pecharme cunha cremalleira. É neses días, como hoxe, cando chega a morriña. Non da terra, senón da xente.
Cantos cumpres teríamos para celebrar, por certo.

Engádega. Non estou de mala hostia. Estou triste. Estou triste e incómoda. E póñenme aínda máis incómoda e aínda muito máis triste que confundan a miña tristeza con enfado. Disgústame muito máis estar triste que estar enfadada, porque o primeiro escapa claramente ao meu control.

Santiago conection

Na primeira práctica de redacción xornalística tocoume ao lado unha rapaza que me chamou catrocentas por pedante e por petarda, antes incluso de darme os bos días. Friendship was in the air. A súa resposta ao último mail colectivo que mandei aos amigos arrancoume máis dunha (e de dúas) gargalladas morriñentas.

Aquí non, as paredes non berran. Son patrimonio da humanidade, son bastante serias, non cambian de roupa, pero súan, claro, coa humidade... non sei se o lembras, ese indescriptible vapor do ambiente que penetra coqueto nos teus osos, lixeiramente entumecidos, despois de que o teu namoradizo paraugas, perdese a cabeza por unha racha de vento... ai, que bonitas son as paisaxes aquí en inverno. Luces vermellas... dos freos dos coches, clara alegoría do tradicional caos circulatorio das Prazas de Galicia, Vigo ou Rotonda da Galuresa... Inesgotables momento de reflexión ante a chuvia, favorecidos por esas gratas esperas de 40 minutos ó autobús... Chimpos nas charcas... dos automóbiles... que refrescan a túa rutinaria carreira cara o último taxi... e música... claxons ó son dos últimos tiruriruriruiru... dos pasos de peatóns... Que ganas de sair de traballar.

Supoño que esta fin de semana, tamén irei á costa.
Acenderei o calentador, abrirei o auga e metereime na ducha, xusto despois de chamar a Teletortilla. Mais tarde penso googlear cara a miña habitación e, quizais, darme o capricho de montar unha estantería que merquei en Alcampo (un pouco pijo, pero barato).

En fin, non che vou contar máis, non querería que deveceses de envexa.
Teño que marchar a desconxelar os filetes de ternera... aquí a carne tamén e moi boa.

Canta causticidade (sei que che encantará o palabro) xunta.
Muito vos boto de menos.

Shame on you

Incríble. O que me faltaba por ver.

Actualización (19:18) - Ah, xa. Era para iso. Malpensados sempre os houbo.
E, por certo, en El País non van publicar ningunha foto da visita? Curioso...

Tú no, princesa, tú no

Tú eres distinta.
No eres como las demás
chicas del barrio.

Este cidade devece por expresarse. Fóra deste barrio pijo e insulso (idéntico a tódolos demais barrios pijos e insulsos deste mundo globalizado) no que vivo e traballo, as paredes das rúas santiaguinas están cheas de mensaxes... Resulta case esquizofrénico (fig.), como se a cada paso houbese xente berrándoche, como se toda a cidade fose unha enorme speaker's corner.

Que tires pa'lante

siempre alegre y elegante
escucha esta canción,

A finde comezou cunha noite de chea divertida pero sen grandes emocións, na que descubrín que en Santiago (de Chile) os bares pechan ás 5 si ou si e que só podes seguir a farra se coñeces algún antro clandestino deses tan cosmopolitas que teñen clave de acceso. Deixeime levar por un sevillano (e mira que me ten advertido meu pai) ata un bar que fiho fiho fiho que ehta abierto e acabei, un cuarto de hora despois, comendo unha empanada de queixo e choclo diante da Chascona. Todo, amig@s, conflúe en Don Pablo.

Llegó la primavera con el canto de los grillos.

Superada a resaca, a decepción da noite que remata antes tempo e o cansancio da semana, o domingo sain con R. (compañeira de piso e de traballo) de expedición. Cinco horas andando e dúas micros dan para collerlle cariño a Santiago. Providencia, onde vivimos, non ten absolutamente nada que ver co ambiente do centro, co mercado de artesanía de Santa Lucía, cos chiringos do paseos Estado, con Ahumada, coa tolemia da praza de Armas (á que pertencen todas as imaxes da montaxe do principio), coa historia que se respira na Moneda, co río máis cocho e máis rápido que vin pasar por unha cidade (o Mapocho), coa xuntanza de familiares de desaparecidos, coas terrazas de Bellavista... e, outra vez, con don Pablo.

Y trae regalos pa'tenernos consolados y distraídos,

E como vexo que teño unha tendencia a parecer triste e melancólica non sentirei culpa cando vos diga que Santiago tamén é un excelente campamento base. O día un de decembro voume dez días á Patagonia e xa teño o billete reservado para pasar findano en Río...

Por los callejones están creciendo muchas flores sin ningún control.

E sinto non escribir máis. Podería. Debería. Heino facer. Mentres, tédeme paciencia, buscádelle as mensaxes ocultas as miles de fotos que vos colguei no flickr e tentade ser felices. Eu estou neso.

Que no exista el trabajo pa'los hombres y las mujeres.
Que todo el mundo tengan regalos los más grandes y los más caros.
Que la gente de mi tierra siempre sea muy feliz.

Los Delinqüentes, La Primavera trompetera, de El Verde Rebelde Vuelve.

Sin duda todo está muy bien

Y todo está muy mal, sin duda.
Van y vienen los pasajeros,
crecen los niños y las calles,
por fin compramos la guitarra
que lloraba sola en la tienda.
Todo está bien, todo está mal.

A vida en Chile empeza a normalizarse. Acábanse as interminables sesións de compras, as mañás ociosa na oficina, a novidade perpetua, e comeza unha nova etapa na que teño, por fin, tempo libre de meu. A cuestión, agora, é que facer con el.

Las copas se llenan y vuelven

naturalmente a estar vacías
y a veces en la madrugada,
se mueren misteriosamente.
Las copas y los que bebieron.

A comunidade de expatriados españois fíxose cargo de nós dende o primeiro día. Ofrecéronnos casa, comida, mobles, viaxes, consellos e farra. Son riquiños e, de quitado a clásica discusión "o nacionalismo visto por un madrileño" dos primeiros días, non vexo diferencias ideolóxicas insalvables. O problema, se é que hai un problema, é que eu xa vivín esto. É un erasmus, coas mesmas conversas, as mesmas discusións, a mesma festa constante, os mesmos planes conxuntos, os mesmos roces iniciais... co mesmo gran irmao, 24 horas non stop, lonxe do que eres, do que viñas sendo ata antonte mesmo. E eu empezo a dicir que non. Xa sei que cando un chega novo a un sitio debe apuntarse a todo, vivir tódalas experiencias, coñecer a máxima cantidade posible de xente, pero eu para pasalo ben, para gozar as noites de chea necesito sentirme cómoda, necesito procesar as cousas que me rodean, necesito non ter a sensación de que preferiría estar soa e ler e ver a tele e internetear e pensar e escribir(vos). Levo semanas sen escribir(vos), semanas sen mirar atrás, sen botar contas, sen elucubrar cara a onde parece que me leva este camiño e/ou cara a onde quero ir.

Conocí a un hombre amarillo
que se creía anaranjado
y a un negro vestido de rubio.
Se ven y se ven tantas cosas.

Esta fin de semana fomos de excursión. Vin, oín, olín, toquei e probei o Pacífico por vez primeira... é fermoso, Oko, e sobrecolledor. Manso ás veces e bravo outras, como o noso. A min o mar non sei que ten que sempre me autista, como o lume, éncheo todo e só podo velo, oílo, olelo... Desta vez, aproveitei o autismo para escapar da mirada do gran irmao, para pensar, para comezar a escribir(vos) eses post, eses mails, que quizais nunca cheguen aos seus destinatarios, pero que axudan a ordear as ideas.

Hay unos poetas tan grandes
que no caben en una puerta
y unos negociantes veloces
que no recuerdan la pobreza.
Hay mujeres que no entrarán
por el ojo de una cebolla
y hay tantas cosas, tantas cosas,
y así son, y así no seran.

E esta fin de semana, sobre todo, rencontreime con don Pablo. Isla Negra é un sitio espectacular, pagaría a pena vir ata aquí só para sentarse diante da tumba do poeta, a sentir o mar embravecido. Cando chegas doe un pouco ver o organizado que está todo, sentir que es unha turista máis, pero ese sitio está cheo de detalles dos que apropiarte, de historias que xa che pertencían e doutras que o farán dende agora.

Pablo Neruda: No tan alto, Estravagario.