Santiago conection

Na primeira práctica de redacción xornalística tocoume ao lado unha rapaza que me chamou catrocentas por pedante e por petarda, antes incluso de darme os bos días. Friendship was in the air. A súa resposta ao último mail colectivo que mandei aos amigos arrancoume máis dunha (e de dúas) gargalladas morriñentas.

Aquí non, as paredes non berran. Son patrimonio da humanidade, son bastante serias, non cambian de roupa, pero súan, claro, coa humidade... non sei se o lembras, ese indescriptible vapor do ambiente que penetra coqueto nos teus osos, lixeiramente entumecidos, despois de que o teu namoradizo paraugas, perdese a cabeza por unha racha de vento... ai, que bonitas son as paisaxes aquí en inverno. Luces vermellas... dos freos dos coches, clara alegoría do tradicional caos circulatorio das Prazas de Galicia, Vigo ou Rotonda da Galuresa... Inesgotables momento de reflexión ante a chuvia, favorecidos por esas gratas esperas de 40 minutos ó autobús... Chimpos nas charcas... dos automóbiles... que refrescan a túa rutinaria carreira cara o último taxi... e música... claxons ó son dos últimos tiruriruriruiru... dos pasos de peatóns... Que ganas de sair de traballar.

Supoño que esta fin de semana, tamén irei á costa.
Acenderei o calentador, abrirei o auga e metereime na ducha, xusto despois de chamar a Teletortilla. Mais tarde penso googlear cara a miña habitación e, quizais, darme o capricho de montar unha estantería que merquei en Alcampo (un pouco pijo, pero barato).

En fin, non che vou contar máis, non querería que deveceses de envexa.
Teño que marchar a desconxelar os filetes de ternera... aquí a carne tamén e moi boa.

Canta causticidade (sei que che encantará o palabro) xunta.
Muito vos boto de menos.