Sin duda todo está muy bien

Y todo está muy mal, sin duda.
Van y vienen los pasajeros,
crecen los niños y las calles,
por fin compramos la guitarra
que lloraba sola en la tienda.
Todo está bien, todo está mal.

A vida en Chile empeza a normalizarse. Acábanse as interminables sesións de compras, as mañás ociosa na oficina, a novidade perpetua, e comeza unha nova etapa na que teño, por fin, tempo libre de meu. A cuestión, agora, é que facer con el.

Las copas se llenan y vuelven

naturalmente a estar vacías
y a veces en la madrugada,
se mueren misteriosamente.
Las copas y los que bebieron.

A comunidade de expatriados españois fíxose cargo de nós dende o primeiro día. Ofrecéronnos casa, comida, mobles, viaxes, consellos e farra. Son riquiños e, de quitado a clásica discusión "o nacionalismo visto por un madrileño" dos primeiros días, non vexo diferencias ideolóxicas insalvables. O problema, se é que hai un problema, é que eu xa vivín esto. É un erasmus, coas mesmas conversas, as mesmas discusións, a mesma festa constante, os mesmos planes conxuntos, os mesmos roces iniciais... co mesmo gran irmao, 24 horas non stop, lonxe do que eres, do que viñas sendo ata antonte mesmo. E eu empezo a dicir que non. Xa sei que cando un chega novo a un sitio debe apuntarse a todo, vivir tódalas experiencias, coñecer a máxima cantidade posible de xente, pero eu para pasalo ben, para gozar as noites de chea necesito sentirme cómoda, necesito procesar as cousas que me rodean, necesito non ter a sensación de que preferiría estar soa e ler e ver a tele e internetear e pensar e escribir(vos). Levo semanas sen escribir(vos), semanas sen mirar atrás, sen botar contas, sen elucubrar cara a onde parece que me leva este camiño e/ou cara a onde quero ir.

Conocí a un hombre amarillo
que se creía anaranjado
y a un negro vestido de rubio.
Se ven y se ven tantas cosas.

Esta fin de semana fomos de excursión. Vin, oín, olín, toquei e probei o Pacífico por vez primeira... é fermoso, Oko, e sobrecolledor. Manso ás veces e bravo outras, como o noso. A min o mar non sei que ten que sempre me autista, como o lume, éncheo todo e só podo velo, oílo, olelo... Desta vez, aproveitei o autismo para escapar da mirada do gran irmao, para pensar, para comezar a escribir(vos) eses post, eses mails, que quizais nunca cheguen aos seus destinatarios, pero que axudan a ordear as ideas.

Hay unos poetas tan grandes
que no caben en una puerta
y unos negociantes veloces
que no recuerdan la pobreza.
Hay mujeres que no entrarán
por el ojo de una cebolla
y hay tantas cosas, tantas cosas,
y así son, y así no seran.

E esta fin de semana, sobre todo, rencontreime con don Pablo. Isla Negra é un sitio espectacular, pagaría a pena vir ata aquí só para sentarse diante da tumba do poeta, a sentir o mar embravecido. Cando chegas doe un pouco ver o organizado que está todo, sentir que es unha turista máis, pero ese sitio está cheo de detalles dos que apropiarte, de historias que xa che pertencían e doutras que o farán dende agora.

Pablo Neruda: No tan alto, Estravagario.