Que tires pa'lante

siempre alegre y elegante
escucha esta canción,

A finde comezou cunha noite de chea divertida pero sen grandes emocións, na que descubrín que en Santiago (de Chile) os bares pechan ás 5 si ou si e que só podes seguir a farra se coñeces algún antro clandestino deses tan cosmopolitas que teñen clave de acceso. Deixeime levar por un sevillano (e mira que me ten advertido meu pai) ata un bar que fiho fiho fiho que ehta abierto e acabei, un cuarto de hora despois, comendo unha empanada de queixo e choclo diante da Chascona. Todo, amig@s, conflúe en Don Pablo.

Llegó la primavera con el canto de los grillos.

Superada a resaca, a decepción da noite que remata antes tempo e o cansancio da semana, o domingo sain con R. (compañeira de piso e de traballo) de expedición. Cinco horas andando e dúas micros dan para collerlle cariño a Santiago. Providencia, onde vivimos, non ten absolutamente nada que ver co ambiente do centro, co mercado de artesanía de Santa Lucía, cos chiringos do paseos Estado, con Ahumada, coa tolemia da praza de Armas (á que pertencen todas as imaxes da montaxe do principio), coa historia que se respira na Moneda, co río máis cocho e máis rápido que vin pasar por unha cidade (o Mapocho), coa xuntanza de familiares de desaparecidos, coas terrazas de Bellavista... e, outra vez, con don Pablo.

Y trae regalos pa'tenernos consolados y distraídos,

E como vexo que teño unha tendencia a parecer triste e melancólica non sentirei culpa cando vos diga que Santiago tamén é un excelente campamento base. O día un de decembro voume dez días á Patagonia e xa teño o billete reservado para pasar findano en Río...

Por los callejones están creciendo muchas flores sin ningún control.

E sinto non escribir máis. Podería. Debería. Heino facer. Mentres, tédeme paciencia, buscádelle as mensaxes ocultas as miles de fotos que vos colguei no flickr e tentade ser felices. Eu estou neso.

Que no exista el trabajo pa'los hombres y las mujeres.
Que todo el mundo tengan regalos los más grandes y los más caros.
Que la gente de mi tierra siempre sea muy feliz.

Los Delinqüentes, La Primavera trompetera, de El Verde Rebelde Vuelve.