And I feel like I'm naked in front of the crowd
Cause these words are my diary, screaming out loud
And I know that you'll use them, however you want to

But you can't jump the track, we're like cars on a cable,
And life's like an hourglass, glued to the table
No one can find the rewind button now
Sing it if you understand.
and breathe, just breathe

Neste preciso momento hai oito meses que cheguei a Chile.

Chego ao derradeiro tercio desta aventura austral derreada, despois de muitas semanas durmindo unha media de cinco horas diarias, despois duns días de muitísimo traballo e de intensa charla electrónica con MGP, despois dunha conversa longa e mística cun novo amigo de Amnistía, despois de axudar a un dos dous chilenos máis riquiños divertidos e interesantes que unha pode coñecer en Brasil a rematar a súa solicitude para unha universidade que coñezo ben, despois de facer as paces cun irmao vasco que me saiu allende los mares, despois de recibir un agasallo perfecto insospeitado e innecesario de anITA, despois de acabar de subir ao flickr as fotos de Rapa Nui...

E chego tamén antes. Antes de preparar as fotos de Arica-Perú, antes de escribir ese post que lles debo aos que se foron e aos que aínda están, antes de ser anfitriona dunha desas Cenas de Chicas que me deron a vida nos últimos tempos, antes de comezar un curso de xestión cultural, antes de esquiar nos Andes camiñar por Machupichu e perderme en Bolivia, antes de enviar os primeiros detalles from far far west (que tería que ter mandado hai séculos), antes de empezar a emparanoiarme co que virá despois do derradeiro tercio, con se quero que chegue, con se al punto final de los finales le seguirán dos puntos suspensivos...