Apunta Ghanito nos comentarios ao post anterior, con toda a razón do mundo, que a discriminación non é allea a nós. Non hai racismo só nos Estados Unidos, nin pobreza só nos países "aínda non desenvolvidos" (que linguaxe tan cínica, esta do desenvolvemento). Alí e aquí os medios son os mesmos, idénticos, e as mensaxes, claro, tamén. Os mecanismos sutís dos que fala Casandra están diante dos nosos ollos día e noite. Entremedias, de cando en vez, deixan pasar algunha mensaxe como esta, que di, simplemente, enfrónte ao mostro no que te convertiches. Evidentemente, o sistema xa se encargou de darnos as ferramentas necesarias para neutralizar a mensaxe, para convertila nun "se me dás algo do que che sobra xa me encargo eu de que non teñas que enfrontarte ao monstro no que te convertiches" ou nun "eu non son así", ou, o que é peor, nun "que afortunad@ son, que non me tocou vivir o que a outr@s, pobres, pénsao cando se che ocurra queixarte outra vez por tonterías". Cinco minutos máis tarde, claro, o meu (o teu) mundo deixa de ter sentido porque non vai internet, porque a peli que baixei salta no minuto 84 ou porque cambiaron a única serie que vexo na tele por culpa do puto fútbol.

Eu sei que aspecto ten o monstro no que me convertín, enfróntome a el de cando en vez. O que non teño tan claro é se algunha vez gañarei a batalla.