Unha leira heroica sobrevive entre as obras e os chopos
O sábado fun dar un paseo pola aldea. Antes ía muito co can de meus tíos, o León, pero hai tempo que morreu e xa antes decidira ignorarme, así que había anos que non pasaba polos carreiros que levaban ao río. E non son a única que deixou de usalos. Están cheos de pólas secas e de silveiras e as moras apodrecen esperando que alguén faga con elas unha papilla de cores imposibles. Eu como unhas poucas, máis por melancolía que por outra cousa, pero dáme mal rollo que estean tan cerca das casetas dos explosivos do túnel do AVE. As obras do como se chame fenden unha paisaxe que non se parece en nada á da miña infancia. Os camiños están a monte porque as fincas ás que levan están tamén a monte. Onde antes había patacas, millo e pan, agora hai silveiras e chopos. Vénme á cabeza Otero. Síntome reaccionaria por detestar esta nova paisaxe e sei que eu non podo decidir o futuro do rural porque eu non quero, nunca quixen, vivilo. Pero non soporto esta sociedade que cambia o pan pola madeira...
Que pasa, vamos comer chopo?
A foto fíxoa Juan Carlos Tomasi en Etiopía
A resposta chégame ao día seguinte, no meu cubillo urbano, con forma de reportaxe de Ramón Lobo*. E resulta que non, que nós non vamos comer chopo. Nós vamos seguir comendo de puta madre**. O problema, evidentemente, téñeno os que só podían comer pan.
___
*Nota: si, ás veces paga a pena ler o xornal.
**Uso lingüístico sexista que eliminarei do meu vocabulario en canto se me pase a frustración e a mala hostia.
No comments:
Post a Comment