Os camiños do interior, como os da illa, están cheos de cruces sen cruceiro. Con cada novo carreiro, volven dúbidas vellas. Segura de que non é por aquí? Por meses tiro para adiante, certa de saber cara a onde me dirixo, e, cando chego ao desvío indicado, as silveiras os toxos os fentos as xestas fanme recuar. Unha mao amiga tráeme un fouciño e unhas instruccións, pero estou tan cansa de todo, tan cansa de min mesma...
Por que elixo sempre o destino máis complicado?