O pudor

O camiño non eran todos os pasos xuntos.

Escribir un blog como este ten muito que ver co pudor. Máis coa súa forma que co seu tamaño, supoño. Ten que ver coas partes de min que quedan ao aire. Ás veces olvido que hai outras partes. Olvido que hai historias que non podo contar, aínda que queira, aínda que sinta que teño que facelo.
Onte empecei un post que non dei acabado.
Hoxe, escribín outro.

Era o primeiro paso.
Eran os pés*

Onte deches o primeiro paso do resto da túa vida e dáme medo non ser capaz de dicirche canto me alegro.
___
* Outra vez María do Cebreiro.

Agora que se achega o meu cumpre e, con el, findano e, con eles, esta obsesión tasadora que me caracteriza, intento contarlle os sucos á cerna da miña vida. Non é tan sinxelo, a superficie é irregular e as sombras, mentireiras. Sinto que me afoga o tamaño dos proxectos das ideas das sensacións que me rodean. Non lle dou tomado as medidas a esta realidade e o meu cerebro acciona todos as alarmas. Para. Pensa. Conta. Tasa. Pesa. Mide... Paro. Penso. Sírvome un té medioambientalista, collo un dos libros que se acumulan cabo da cama e leo: "só se pode medir o que non nos importa".

Se o chego a saber, paro penso e leo antes.

Eu coñezo a esa rapaza. De feito, débolle un post como un mundo. De grande e de complexo.

No meu moleskine XII: Brutais

No hi ha tendresa sense brutalitat.
___
* A foto é Tomoko Uemura in her Bath, de W. Eugene Smith.

Vou tramitar a pasaxe dunha rutina a outra á aldea. É día de sala e, segundo indica a tradición, a min tócame pelar allos e cuidar dos pequenos. Engulipo Vidas Post-it deitada cabo do sono inquedo do afillao. A casa da aldea móvese, vital, ruidosísima, fóra desa habitación coas paredes tinguidas pola humidade e eu, dentro, énchome de vidas mentirosas, vidas non vividas, vidas naufragadas e, sobre todo, énchome dun medo enorme a que esas sexan as únicas vidas verdadeiras, as únicas vidas que podemos vivir... Fóra fai un día estupendo, fermosísimo, e eu sinto un desexo irrefrenable de pechar o libro, espertar o afillao e marchar con el para fóra, deixar que o outono nos invada e me convenza de que unha vida que che permite gozar momentos coma este non pode ser tempo perdido.

Cando a morriña atacaba con dureza, chamaba á casa pola mañá cedo para sentir do outro lado do teléfono o recendo do primeiro café da cafeteira.

Esperto resacosa despois dunha semana de crise. O mar foi e volveu e eu quedei na beira, conxelada por dentro e por fóra. Deixo na ducha de I. os restos da batalla, abro a fiestra do baño e invádeme un mar de tellados. Respiro o inverno e recordo que a vida é equilibrio. Non é un pensamento mui orixinal, pero tranquilízame.

Y dicen que,
si una puerta se cierra,
se abre otra, no sé,
más grande, más bonita y más fácil que ayer,
más fácil que ayer...
y esta vez
veo que en cambio de una puerta viene un ventanal
muy sólido, muy fuerte y con vistas al mar,
con vistas al mar...



Escuito a canción que che regala I. e vénseme á cabeza a fiestra atlántica que me troixeches do paraíso sureño de S... A cambio, regáloche esta porta nova que dá a un mar descoñecido, a un horizonte cheo de promesas...

We're the sugar cubes

one lump or two,
in the black coffee

...we're gonna be sinkin' soon

___
*O CD é tan priciocirmo como a capa, casandra, un millón!

A mellor avoa do mundo (coñecido)

A mellor avoa do mundo (coñecido, tampouco quero esaxerar) ten 83 anos, tres fillas, cinco fillos, nove netas, catro netos e tres bisnetos. Tivo unha nai, un pai, tres madastras, un medio irmán, unha media irmá e unha irmá irmá, que é a única que lle queda e que sae con ela na foto. Aprendeu a ler na casa e traballou toda a vida na aldea, donde viviu épocas malas e épocas peores. Desde que morreu súa nai, sendo mui pequena, a mellor avoa do mundo (coñecido) érguese cada día co primeiro raio de sol para encender a cociña facer o café e quentar o leite antes de que a casa bote a andar. Gústalle ler o xornal, aínda que sexa atrasado, e ver o parte e, cando soubo que a neta número 2 ía estudar xornalismo, exclamou emocionada: ao mellor acabas en Monforte dando as notas!

Cando eramos pequenos, os primos de Madrid e máis eu pasabamos parte do vrao na aldea. Daquela, como agora, eu sempre despertaba antes cós demais. Sepultada debaixo de sete mantas e aburrida, xogaba a adiviñar o ritmo escondido tralos ruídos das vacas no establo ata que a sentía arrastrar as zapatillas pola madeira. Saía disparada tras dela, sentaba no tiro coa cabeza deitada sobre o mármore e miraba o ritual de limpeza da cociña (vinagre lixa xabón estropallo auga trapo). Ela botábame o primeiro café da cafetera, que é o máis rico, e contábame historias da fame, da chicoria, do caldo de castañas, do chocolate como regalo de cumpreanos, do pai, da nai descoñecida, das festas, dos mozos, da vida.

Ultimamente, a mellor avoa do mundo anda fastidiada dos ósos. A escaseza os traballos e as crianzas pasan factura. Ás veces, a dor é tan forte que esa muller dura que pasou por todo na vida di que non pode máis, que o único que quere é morrer. A neta número 2 mira para outro lado conta ata tres e aclara a voz antes de responderlle, forzando un chisco o enfado, "eso non o diga nin de broma". Despois, deixa bulir o silenzo compartido e enche a tarde toda de trapalladas de historias rocambolescas de viaxes imposibles, ata que consegue que a gargallada enorme e rotunda da mellor avoa do mundo (coñecido) ocupe todo o espazo ao seu redor. Tamén o da dor.

No meu moleskine XI: Inflamables

I tu dicíndome "ten fe"... O que me tías que haber dito é "compra gasolina"!!!

___
*A foto é unha das máis coñecidas de Diane Arbus (Identical twins, Roselle, New Jersey. 1967) e eu creo que a da esquerda é a que compra a gasolina.

Luita vacuna

Fun secuestrada por un comando de vacas leiteiras que luitan pola súa dignificación sexual e gastronómica. Non teño nin idea de como acabará isto, pero de momento estouno pasando de vicio. Desculpade a ausencia.

Se eu fora un home intelixente sensible bondadoso libre políglota viaxeiro de aspecto agradable san e ilusionado, non destacaría tanto o de "divorciado". Ao fin é unha característica tan inútil como a educación a intelixencia a sensibilidade e a ilusión nunha muller ideal para unha sincera amizade.