Vou tramitar a pasaxe dunha rutina a outra á aldea. É día de sala e, segundo indica a tradición, a min tócame pelar allos e cuidar dos pequenos. Engulipo Vidas Post-it deitada cabo do sono inquedo do afillao. A casa da aldea móvese, vital, ruidosísima, fóra desa habitación coas paredes tinguidas pola humidade e eu, dentro, énchome de vidas mentirosas, vidas non vividas, vidas naufragadas e, sobre todo, énchome dun medo enorme a que esas sexan as únicas vidas verdadeiras, as únicas vidas que podemos vivir... Fóra fai un día estupendo, fermosísimo, e eu sinto un desexo irrefrenable de pechar o libro, espertar o afillao e marchar con el para fóra, deixar que o outono nos invada e me convenza de que unha vida que che permite gozar momentos coma este non pode ser tempo perdido.