Agora que se achega o meu cumpre e, con el, findano e, con eles, esta obsesión tasadora que me caracteriza, intento contarlle os sucos á cerna da miña vida. Non é tan sinxelo, a superficie é irregular e as sombras, mentireiras. Sinto que me afoga o tamaño dos proxectos das ideas das sensacións que me rodean. Non lle dou tomado as medidas a esta realidade e o meu cerebro acciona todos as alarmas. Para. Pensa. Conta. Tasa. Pesa. Mide... Paro. Penso. Sírvome un té medioambientalista, collo un dos libros que se acumulan cabo da cama e leo: "só se pode medir o que non nos importa".

Se o chego a saber, paro penso e leo antes.