Vou buscar o sono perdido á aldea. Abro as ventanas e frego a habitación (e) a conciencia. Fago a cama cunhas sábanas tan limpas que aínda ulen a horto e a sol. Deixo o ordenador no coche, quítolle o sonido ao móbil e déitome co eco das voces dos meus pais rebotando nas paredes da cociña, do corredor, da habitación, do estómago... Todo está ben. Cumprín todos os rituais. Todo está ben, menos eu. Invádeme unha ira aceda e non sei por qué. Nin contra quen. Se cadra é contra min mésma. Durmo abrazada ao enfado ao cansanzo á culpa. Soño esperto durmo esperto soño durmo esperto. E levántome mallada, coas cervicais trabadas, mareada, derrotada. Levo meses botándolle a culpa do insomnio á cama. Vou ter que empezar a asumir que o problema non se vai arreglar comprando un somier.