Teño sono. Fóra fai frío. Non quero sair da cama nunca máis. Necesito café. E unha ducha quente e olorosa. Arrastro os pés polo pasillo ata o salón e alí inúndanme unha luz alaranxada sobre a que flotan miles de millóns de puntiños. Pó en suspensión. Sinto un golpe de felicidade na boca do estómago. Unha felicidade inesperada e brutal. Todo ten sentido, todo, mentras poida vivir momentos como este.
No comments:
Post a Comment