O aire

10/01/2012

Ao chegar á vila, viras á dereita. Despois, á esquerda. Pasas unha ponte tres curvas e un hórreo mui grande e chegas a unha aldea. Alí preguntas. É unha casa grande. Chamamos pola muller dende a aira e sae un home que nos pide que a esperemos no corredor. Á dereita, unha cociña moderna. Á esquerda, unha lareira chea de gatos y suciedade. Chámanos dúas mulleres de osos retortos dende a lareira. Póñenlle a H. unha peneira atravesada por unha tixeira na man e unha delas comeza a rosariar Peneiriña, peneirón, dime se H. ten o aire ou non. A peneira xira desbocada sobre o seu propio eixe. Telo, telo. Todas asentimos, eu miro para esa luz doutro mundo que ten o sitio e lamento non ter o coraxe de sacar a cámara. Agora eu, di C. Repiten a operación: Peneiriña, peneirón, dime se C. ten o aire ou non. A peneira non se inmuta. Repíteno varias veces. Ti non o tés, non. Mentres, a outra muller vai botando cousas nunha pota que teñen ao lume. A apócema leva loureiro, que estala como cando o papá roxa o forno. Agora ti. Non, eu veño de acompañante. Pois xa que estás, lévalo mirado. Ten toda a razón. Peneiriña, peneirón, dime se S. ten o aire ou non. O invento comeza a moverse. Despacio, a principio. Máis rapidamente, despois. Dentro, un rosario choca contra as beiras da peneira. Telo, si. Pídennos unha prenda de roupa a cada unha. Pásanas varias veces polo fume que sae da pota mentres rosarían baixiño. Despois, dinnos que as poñamos e que volvamos coller a peneira, para comprobar que o ritual funcionou. Efectivamente, desta volta, non se move. Estamos limpas. Son 6 euros.