Matinando o ataque...
...vémonos no campo de batalla, don Manuel.

Na busca dos super-poderes perdidos

O folio en branco convírtese no documento de word en branco... teño o chan cheo de artigos, de libros, de esquemas, de táboas de excel e non son quen de supera-las primeiras quince palabras... o título.
Comezo a dubidar dos meus superpoderes.

W ho the fuck
Do you think you are
Get your comb
Out of there
Coming out
My hair
I'm not like other girls
You can't straighten my curls
I'm not like other girls
You can't straighten my curls

Al otro lado de las montañas
Alguien dijo que había ciudades para soñar
al otro lado de las montañas.
No dijo si estaban suspendidas en el aire,
sumergidas en las lagunas,
o perdidas en el corazón del bosque.
Los que allá fueron nada encontraron,
ni altas torres ni jardines
ni mujeres hilando en el atrio,
ni un muchacho aprendiendo a tocar la gaita.
Solo yo traje algo para seguir soñando
algo visto y no visto en la niebla de la mañana,
algo que era una flor o un mirlo de oro
o un pie descalzo de mujer,
un sueño de otro que se ponía a dormir en mi,
echado en mis ojos,
pidiéndome que lo soñase mas allá de las montañas,
donde no hay ciudades para soñar.
Y ahora mi oficio es soñar, y no se
si soy yo quien sueño, o es que por mi sueñan
campos, miradas azules, palomas que juegan con un niño,
o una mano pequeña y fría que me acaricia el corazón.

(Alvaro Cunqueiro)

Tralo (sorprendentemente cutre) roubo dun dos cadros más famosos deste tolo mundo no que vivimos...

Tras-es.- Trala morte súbita desta máquina infernal á que estarei estos días máis unida ca nunca. Trala súa inmediata recuperación por parte desde doutor amor da informática que é o meu amiguísimo Borjitas (fago unha chamada ó levantamento popular contra os publicistas españois por esa manía persecutoria que teñen co seu nome). Tras unha noite de farra madura, sobria, redentora. Tras unha semana perdida nos máis marabillosos paisaxes que avistaron estes ollos... novos, sí, pero viaxeiros. Trala tradicional fin de semana de seudo-enclaustramento, de telefilms, de tempo perdido. Tras dúas semanas sen postear "para non perde-lo tempo"... esta mañá (por fin) comecei a traballar. Erguinme cediño e fun a Santiago. Tan cediño era que tiven que poñe-la calefacción do coche. Xa na capi (humidtown que lle din os meus ciber-gurús) preguntei (outra vez) polo meu título de licenciadavidriera e aseguráronme (outra vez) que estar, está... nalgures; averiguei o que teño que facer para matricularme (segundas nupcias) en filoloxía (basicamente, pagar); paseime pola xeral para fotocopiar sen compaixón os principios xerais de programación da TVG (e sí, existen); conseguín (merquei) o número 74 de Tempos Novos, o do especial TVG, que casualmente é o único que non teñen na Intercentros; e, xa de paso, axencieime tamén algo de historia e o que espero sexa combustible ideolóxico de última xeración.

Apocalipse inspiradora.- Como boa periodista renegada, só traballo ó cento por cento baixo presión... digo eu que será por iso que tras dous meses rañándoa con fervoroso afán me atopo a estas alturas (dúas semanas e media "to go") cos traballiños sen comezar e coa visita sorpresa de dous vellos amigos, tan queridos como caros de ver. Agora, xusto agora que tiña o tempo contado, cando xa empezaba (dende o sofá do salón, mentres os Matamoros se reparten como irmáns o pastel televisivo) a lima-las miñas pretensións académicas, a eliminar lecturas ata facelas case factibles, a fusionar asignaturas incompatibles en traballos "poliédricos"... Xuro por ningún deus que estaba a puntiño de colle-los artigos recopilados con paixón os derradeiros días en Barcelona cando recibín a chamada do destino traidor: "ei, son fran... que acabo de falar con maider e, se aínda nos queres, pagámosche esta semana a visita debida". O plan fora unha e mil veces trazado: el ven no seu super-buga dende Valencia, recolle a María en Vigo ou Ourense e sube a Santiago a buscarnos a Maider e a min... que os esperamos co coche cheo de víveres, todo o que necesitamos para perdernos uns días na costa da morte. Obviamente, non serei eu quen deixe pasar semellante oportunidade, malia ser consciente (ou non) de que é imposible facer tres traballos dignos nunha semana e media.
Benvida sexa, entón, a presión inspiradora.

Crónica dun empacho televisivo.- Unha non pode sequera intui-los abismos da mente e os límites da degradación da especie humana ata que comproba que:

-Tres das sete canles ás que ten acceso adican toda a mañá a debater cuestións de importancia tan vital como:
(1) se a ex-muller dun toureiro, dun cantante e dun bailaor morreu drogada, duchada, espida e/ou soa
(2) se un actor machista e violento, ex-marido dunha cantante alcohólica, estivo, hai trinta anos, liado cunha muller maior ca el (no que habería consenso é no indubidable móbil económico desta aberrante relación)
3) se unha licenciada en bioloxía, actriz, stripper, guionista e/ou productora televisiva amosa debilidade de carácter ou intelixencia empresarial deixándose fotografar (unha vez máis) cun biquini tan difícil de ver como de olvidar nas poses máis ridículas que un fotógrafo profesional pode imaxinar.

-Das catro canles restantes:
(1) a pública estatal nacida para a defensa da pluralidade cultural ofrece catro horas seguidas de series norteamericanas (que ademáis non é a primeira vez que emite)
(2) a pública autonómica financiada en nome da supervivencia dunha cultura minoritaria "arrampla con todo" (inenarrable) tralos debuxos de cumprimento (non importa a calidade... chega e sobra con que sexan en galego)
(3) a "local" contrataca, facendo honra do seu nome, con dúas telenovelas sudamericanas (unha das cales xa foi emitida tres veces por outras canles nos últimos anos)
(4) e a de pago por visión convirte unhas raias e un zunido na promesa do paraíso terreal.

A cousa non mellora ó longo do día. Tralos informativos, máis telenovelas de saldo (¡a TVG enlaza catro!); máis repeticións de ficcións propias e/ou alleas (o de TVE con Ana Obregón é algo serio); e, sobre todo, máis seudo-magazines retro-alimentados ata o límite coas súas propias mentiras e obsesións.

Do serán só recomendaría El Abogado, especialmente a aqueles/as cunha certa querencia polos homes de ollos azuis e ós fanáticos do cine de xuizos que non soportaban Ally McBeal.

No prime-time, con un pouco de sorte, cae algunha estrea como o "Zapping" dos domingos con Silvia Jato e Arturo Valls, o Super-Show dos xoves con Sobera e Patricia Pérez, ou a cacareadísima The O.C. De entre estas tres eu quédome, sen dubidalo, con The O.C. porque:
(1) odio visceralmente os programas estilo gala de público en grada e presentador con micro Madonna estilo Antena 3
(2) incriblemente é nova en serio, é a primeira vez que a poñen (que a este paso ata os Simpson cansan)
(3) cando menos ofrece cachondos para tódolos gustos: mulleres máis ou menos novas, máis ou menos esqueléticas, pero sempre fermosas, homes máis ou menos musculosos, máis ou menos intelixentes e atormentados, pero sempre atractivos
Son consciente de que a historia non di nada, nin novo nin vello, sobre case nada. ¡Mira tí! A estas alturas xa me parece moito pedir. De feito, na miña humilde opinión, o peor defecto que ten The O.C. é a auto-contra-programación que sofre dende os segundo día de emisión, golpe de agudeza profesional só asumible polos programadores da TVE.

En fin.

A voda.- Ó final puiden eu máis có fotoxop e rematei a montaxe nostálxica a tempo. Trala impresión (15 ourazos por un A2, de maior quero ser papeleireira) e o enmarcado (moderno, sinxelo, minimalista... o máis barato que había no continente), quedei razonablemente satisfeita co resultado. Saímos cara Madrid na mañá da operación saída (50 mortos o mesmo fin de semana do 2003, a velocidade pode matar, etc, etc) e parece ser que iamos no sentido equivocado, porque as retencións eran sempre do outro lado da mediana. Menos mal, porque aínda así chegamos xusto a tempo para comer algo na casa dos pais na noiva, entrega-lo sobre e o cadro (o primeiro era o sustancial, claro, e o segundo, o toque chic), aviarnos e colle-lo bus cara á igrexa.

A calor en Madrid é infinitamente máis soportable ca de Barcelona; levabámolo moi ben ata que vimos un termómetro que marcaba 42º... e de súpeto chegou o ataque dos zapatos asasinos (pero sexies, iso sí) e dos ventiladores magnéticos (aínda que te resistas no nome da túa saúde futura acabas sempre sentada a carón deles). Sobrevivimos á (longa) misa do cura rojo (en fin, alomenos máis ca nuestro obispo don josé) dos arrabaldes madrileños, á comida e ata á barra libre... pero ó día seguinte, xa de volta para a casa, o meu sensibilísimo aparello respiratorio decidiu que merecía uns días de descanso.

E así foi como pasei cinco días entre a cama e o sofá, sudando como unha vaca (se é que as vacas sudan) e chupando moita máis tele da que o meu cerebro (e o meu corpo) poden asimilar.

jiar gui ar den

Ai, que abandonadiño teño o meu bló. Para unha criaturiña que teño, vou e deixoa morrer de fame. Haberá que facer algo. ¿Que tal un deses longuísimos resumos? Como aquelas cartas "en tempos" que ía escribindo (cando aínda sabía coller un boli), de arroutada en arroutada, durante semanas... ata que, ó final, o receptor recibía dez folios sen estructura nin coherencia algunha nos que, tralo previsible pero ineludible parágrafo-desculpa, era informado con todo detalle da miña porca miseria vital...
En fin, como mostra viva de que sí hai cousas que non pode nin Internet, hai vai (cara arriba e en tempos; a deconstrucción total do discurso) o reconto desta última semana.