jiar gui ar den

Ai, que abandonadiño teño o meu bló. Para unha criaturiña que teño, vou e deixoa morrer de fame. Haberá que facer algo. ¿Que tal un deses longuísimos resumos? Como aquelas cartas "en tempos" que ía escribindo (cando aínda sabía coller un boli), de arroutada en arroutada, durante semanas... ata que, ó final, o receptor recibía dez folios sen estructura nin coherencia algunha nos que, tralo previsible pero ineludible parágrafo-desculpa, era informado con todo detalle da miña porca miseria vital...
En fin, como mostra viva de que sí hai cousas que non pode nin Internet, hai vai (cara arriba e en tempos; a deconstrucción total do discurso) o reconto desta última semana.