Connecting people

Gracias. Son Feliz. Tantos meses limitada na miña sociabilidade por eses que pagan as facturas e agora que me vou descubro o paraíso...

- un blog? e eso que ven sendo?
- pois... como unha páxina gué na que vas escribindo, agora tamén podes poñer fo...
- escribindo? escribindo que?
- non sei, o que queiras
- e para que?
- para nada
- eu non entendo moi ben a filosofía deso
- é que non a ten, polo menos o meu
- pero logo por que o fas?
- ...

¿Opinar sobre que? ¿Para que? ¿A quen lle importa no fondo? Esto non deixa de ser un pozo profundo de onde saen voces case inaudibles.

El Blog apareció en el Internet con esta cosa de la modernidad. Es como un diario sin tapas de ositos ni candadito de latón, porque aquí la gracia es que los demás, usted y yo, por ejemplo, lo lean.

Cada día. Todos os días. O primeiro que fago, ao chegar ao traballo, é abrir (nesta orde) os blós de María, Dot e Nadador. Despois, miro no haloscan se hai comentarios neste. Abro o correo do traballo. Abro o de Marinha e o de Aquí. Comprobo as mensaxes no teléfono. Reviso os meus correos persoais. Bótolle un ollo á Voz. Abro o de Boris. E, se vexo que tal, pecho o explorer e póñome a traballar.

Non sei por que. Pero tampouco vexo por que non. Como a maioría das cousas na vida (por non dicir todas) tén sentido mentres te faga feliz. Aqui e agora. A cuestión está en non aguantar, nunca aguantar. Odio esa palabra. Será que non teño aguante ningún. Xa mo teñen dito nalgunha ocasión.

I will, bogie... I will

"Sabes que lle dicía Humphrey Bogart a Lauren Bacall en El sueño eterno?", preguntoulle o cínico veterano á inxenua novata, a modo de despedida.
"Sei", contestou ela, forzando un chisco o candor... "Sei".

Aí vos vai un pouco de xornalismo de servicios:
Saíron as opos da CRTVG (mítico chupito compostelano: cointreau, ron, tequila, vodka e gin... que tempos, cando eramos novos e tiñamos estómago). Hai para todos, oigan. 39 categorías!
Recibo, como muller xornalista que son, esta convocatoria.

Engádega.- Chega á redacción unha carta de brétemas informándonos destas 1, 2 e 3 outras.

Un lector ilustre deste humilde recuncho abriu blog propio.
Benvido Pinacle. Lémonos.

London calling

Parece que foi onte.
E mírate agora.
Que puta é a vida, oes.

Para-ben, María.

Metabloguear...

...é o puto peor. Efectivamente. Ascárida dixit e o núcleo duro (ejem) da Blogaliza asentiuxit. Por iso eu hoxe me vou dar ao metabloggeo compulsivo. Porque, eu, amighiños e amighiñas son o puto peor, como demostra o feito de que teña menos cociente intelectual que Alonso Caparrós.
En fin, eu non teño fotos para os curiosos, así que só me queda dicir que a xantanza me permitiu poñerlles cara a algúns dos meus gurús blogueiros de ayerhoymañanaysiempre. Namoradirma me declaro da alegría contaxiosa de Ascárida, da sabedoría de Pawley, do asentaso hospitalario de Paleón (heille ir tomar unha a súa nai en canto atope unha saia escocesa), de Opaco (ese gurú tecnolóxico) and family, da mirada enxeñosa de Dorfun (que, uno e trino co Homedareira e co Subcomediante H, descolocou un pouco ao meu eu máis acobardado) e da serena beleza de Dot (con quen me tería gustado falar algo máis). Con Cesare non intercambiei palabra (sinaláronmo na distancia), a María xa a tiña re-coñecida e ao resto, sédeme indulxentes, apenas lles coñecía o ciber-recuncho. Amenizáronme o xantar as anécdotas de Xosé Antón, de O’Xirarei e de Oko (nada cambia baixo a choiva no universo pousa-soengas-les) e unha conversa a mui altirmo nivel poetástrico entre Folerpa e Ohqtordv (que nos permitiu a Diefer Casan e máis a min, sr. friki corríxame se me equivoco, compartir un fermoso momento outsider perante unha fonte de churrasco). Na era post licorka, houbo metablogueo colectivo con ascárida como moderadora (para cando a banda de musa?) e parece que concluimos que somos xa unha chea de vacas no blogmillo, que a lingua é (o único) que nos distingue dos demáis e que iso, amighos e amighas, non é bon. Necesitamos, segundo parece, blogueiros de dereitas (en galego) e un algo de mala baba. Tamén se falou muito da agria polémica e dos totems deso que chaman blogsfera. Na miña humilde opinión, mala baba xa temos dabondo e diferencias ideolóxicas nunca faltan. Alomenos a min. O malo é que para converterse en polemista virtual hai que ser un xenio ou un imbécil. Eu paso.
Polo demáis, conto xa as horas para a próxima xantanza. Gracias a todos e todas por ser tan riquiños e tan frikis e gracias a ifrit, que o traballo de organizador non é nada agradecido e está mui mal pagado.

Generation next

Congratuleixons Rebeca. Eu flipo.

Japi berdei tu mi

xa sei que estou algo pesadiña cos reflexos.
esta é a derradeira, prometido.

Un ano máis. Hai moito tempo que deixei de esperar a santa lucía con ansiosa ilusión. Sen embargo, segue sendo un día especial, como findano, no que lle deixo os mandos a esa eu que o mira todo e o conta todo e o remira todo e o reconta todo... Gracias polas mensaxes e as chamadas e por acabarme coa batería do móbil (disque é un bo sinal superar as expectativas que ten a tecnoloxía sobre a nosa vida social), o meu eu recontador tomou nota e fíxome saber que non hai maneira de sacarlles déficit vital a estes 26 anos.

P.D. Hai un home que pide á porta da delegación. Nunca lle din nada (o da esmola é outro tema e debe ser tratado noutro momento), pero sempre me saúda cun sorriso. Acábame de subir unha cocacola. "No se me ocurrió nada mejor", dixo, "las flores de pascua estaban acabadas".

The more you see, the more I hide,
The more I show, the more I lie.
But I´m twisted and sick, so that's fine with me

E así quedou todo...

Tamén o veredes na Voz e no País do domingo (que obviamente non sei linkar).

Jesse: Do you believe in reincarnation?
Celine: Yeah. Yeah, it's interesting.
Jesse: Yeah, right. Well, most people, you know, a lot of people talk about past lives and things like that, you know? And even if they don't believe it in some specific way, you know, people have some kind of notion of an eternal soul, right?
Celine: Yeah.
Jesse: OK, well this was my thought: 50,000 years ago, there are not even a million people on the planet. 10,000 years ago, there's, like, two million people on the planet. Now there's between five and six billion people on the planet, right? Now, if we all have our own, like, individual, unique soul, right, where do they all come from? You know, are modern souls only a fraction of the original souls? 'Cause if they are, that represents a 5,000 to 1 split of each soul in the last 50,000 years, which is, like, a blip in the Earth's time. You know, so at best we're like these tiny fractions of people, you know, walking... I mean, is that why we're so scattered? You know, is that why we're all so specialized?
Celine: I don't know. Wait a minute, I'm not sure... I don't...
Jesse: Yeah, hang on, hang on. It's a, it's a totally scattered thought. It... which is kind of why it makes sense.




Jesse: Maybe what I'm saying is, is the world might be evolving the way a person evolves. Right? Like, I mean, me for example. Am I getting worse? Am I improving? I don't know. When I was younger, I was healthier, but I was, uh, whacked with insecurity, you know? Now I'm older and my problems are deeper, but I'm more equipped to handle them.

Tedes que velas.

Eí vou

the ocean of a fountain,
originally uploaded by Isus.

Pois si, amiguiños e amiguiñas. Parece que me vou. Seis meses á capital do imperio. E despois, que sexa o que eu queira. Gracias polos consellos, polos ánimos, polas palabras fermosas (que o son moito máis por vir de quen veñen)... non estiven á altura das circunstancias e deixei moitas mensaxes sen responder. A única excusa que teño é inexcusable, enchínme como unha prea para ver se os efluvios alcólicos me axudaban a atopabar o camiño. Evidentemente, non foi así. Ao que si me axudaron foi a rirme das miñas angoxas, a coñecer xente, a exaltar amistades e a expresar en voz alta o moito que desexo ser quen de atopar no océano da fonte persoas tan especiais como as que me agardan na beira.

Life is changing

Acábolle de dicir ao meu xefe que me vou. Foi encantador.

Te voy decir cuatro cosas

"Life is what happens to you
while you're busy making other plans"


"A todo non se pode andar"


"Para estar tranquila del todo,
es mejor que no hagas nada"


"Happiness, to some, elation;
Is, to others, mere stagnation.
Days of passive somnolence,
At its wildest, indolence.
Hours of empty quietness,
No delight, and no distress".

E agora,

que?