Allá donde se cruzan los caminos,
donde el mar no se puede concebir,
Esta mañá espertoume unha chamada de teléfono. Era a miña cuñada e o primeiro que me preguntou foi canto pagaría, nese momento, por ver o mar. Dende a miña cama vense dúas cousas, unha fiestra que da a un patio de luces e o cadro máis feo da historia universal da arte. Evidentemente, pagaría muito máis do que teño por cambiar ese panorama por uns minutos de mar... Eu son de interior, de-toda-la-vida-de-dios, e non sentira nunca esa dependencia sensorial, ata agora. Supoño que me cambiou o paso pola Mariña, eses meses de visión contínua do Cantábrico. Tomar o almorzo de pé, na cociña, buscando os cambios no taller dos barcos como quen busca a wally. Camiñar cara ó traballo coa compaña do olor do mar, ese que os da costa xa non notan, entre as hortas e as vías do Feve. Traballar, todo o día, co mar ao fondo, entre a silueta de M.G.P. e a de dous horrorosos edificios bureleses. Tomar algo nas mesas da Zaranda. Ir a Sanci pola Marosa. Fumar unha señorita con Mari-An, sentadas nunha escaleira, envoltas pola negrura nocturna da auga. Rir ata chorar cos blues-bros sancibrenses na porta das bruxas.
"Vai nordés".
Irá.
Pero o caso é que, a de interior de-toda-la-vida-de-dios, onte pola tarde, sentada nun columbio do Retiro, sacou un pé da sandalia e soterrouno na area... E non debeu ser tan discreta como ela cría, porque o seu acompañante, dende o outro columbio, rompeu a rir e dixo "a saber cuantos niños se habrán meado en esa arena... no me mires así, los hombres somos así... que sí... habrán pensado con lo agusto que estoy aquí para que me voy a levantar, me la saco y de paso hago unos dibujitos en la arena".
Donde el deseo viaja en ascensores,
un agujero queda para mí,
que me dejo la vida en sus rincones,
O máster parécese, cada día máis, a un reality. E logo din que eses programas non son realistas... son tan realistas que acabaron por amoldar a realidade (ou a nosa percepción da realidade) ás súas características formais. Despois dos exames, acabaron de conformarse os grupos e comezaron a xurdir parellas e/ou desexos. As situacións, no mellor estilo BB, teñen un punto patio de escola que algunhas veces é patético e, outras, en fin, divertidísimo. Aínda que, ben pensado, supoño que non existe esa contradicción nos termos.
Las niñas ya no quieren ser princesas,
y a los niños les da por perseguir
el mar dentro de un vaso de ginebra,
Nestes meses non lles din quitado ás noites de Mdd a pegada de La-Lore e de Dandomgom. Hai mil anos e foron só uns días, pero son as mesmas rúas, os mesmos garitos e as mesmas conversas... Iguais pero distintas, que diría aquel. Con aqueles mantiven apaixonadas discusións sobre os detalles máis precisos da ideoloxía sempre compartida, na mesma mesa na que, con estes, sufro constantes viaxes austrais, síntome escapar do corpo e véxome dende fóra, aburrida, rebatindo sen ganas nin forzas teorías máis ou menos peregrinas sobre o respecto masculino e a liberación feminina. Sobre sexo, vaia, e sobre que, dende una perspectiva pretendidamente progresista (sic), que homes e mulleres falen de sexo pode acabar no caos e na destrucción. E sei que xa non son a que era porque non sinto aquela necesidade evanxelizadora, aquela descarga eléctrica que me levaba a vincere e/ou convincere a calquera que dixese cousas coma esta na miña presencia: "Yo entiendo la homosexualidad, bueno, no la entiendo, pero la respeto. Pero lo que no puedo entender es a los travelos. Eso sí que no. Eso es una aberración. Esos tienen el cerebro demasiado desarrollado o algo." E eu, dende fóra, oiome contestar, desganada, "pues sí, será eso, tendrán el cerebro más desarrollado... que tú".
Los pájaros visitan al psiquiatra,
las estrellas se olvidan de salir,
Aqueles primeiros días de soidade urbana, un tipo mui interesante co que falo cada vez menos recomendoume pasear madrugada por mdd, "porque Madrid, aínda que non o creas, ole de maravilla. E de madrugada, mellor. Non hai naide, está solitario e dáche moito que pensar". Daquela non puiden , ou non souben, seguir o seu consello. Agora que xa estou algo máis forte e muito máis libre, fágoo sempre que podo. E tiña razón, as cidades olen muito mellor de noite, libres do tráfico e do ruido (eu é que teño mesturados os sentidos, rollo no-me-chilles-que-no-te-veo). Pero tamén tiña razón Sabina, en mdd non hai estrelas. E, alomenos no meu barrio, nunca estás soa de todo. Onte subín para a casa detrás dunha rapaza (chea como unha prea) que berraba cousas como "Sí, estoy caliente, y tú que piensas hacer al respecto?, eh, no piensas hacer nada al respecto?". Entre San Bernardo e o mercado de Vallermoso ninguén fixo nada ó respecto.
El sol es una estufa de butano,
la vida un metro a punto de partir,
E en mdd, sobre todo, vai calor. Despois do manto de polen máis impresionante que vin na miña vida e que, curiosamente, a min apenas me afectou (por fin, unha alerxia que non teño). Despois, digo, do inferno dos alérxicos, chegou o inferno tradicional, o forno. Dende hai semanas, vai un calor abafante, seco, que te envolve as 24 horas do día. Dá a impresión de que non te vai deixar respirar, de que dun momento a outro cando tentes inhalar non vai haber osíxeno que levar ós pulmóns. Pero non, sobrevives. Eso sí (ós que non lles gusten os temas escatolóxicos que salten dúas liñas), mdd é o sitio no mundo no que máis merda se xunta no nariz. Nunca na miña vida fabricara pelotiñas a este nivel. De feito, creo que nas últimas dúas semanas fabriquei máis que nos 26 anos precedentes. E din que esto (o calor) non fixo máis que comezar, que aínda temos clima primaveral... E eu, cada vez que oio a alguén dicir semellante cousa, só podo pensar: "que o vrao me pille fóra daquí, que o vrao me pille fóra daquí, que o vrao me pille fóra daquí".
Onde?
Quen sabe.
Esperando o próximo metro, supoño.
No comments:
Post a Comment