Aquela miña curmá máis vella, mestra e mentora acaba de dar a luz. Non podo sequera intuír como o vivirán eles, porque a min ter a Rubén no colo uns minutos produciume unha curiosa mestura de emoción (sempre é sorprendente o perfectos que son esas reproduccións a escala que se autoconstrúen no interior da mai) e agobio existencial (tempus fugit, amighiños, e non hai nada que podamos facer para evitalo) que me durou todo o día... en fin, xa nolo contará acedre de primeira man.



O seu tivera sido colgarvos unha fotiño do acontecemento, xa o sei, pero, como teño a cámara dixital estropeada, ando coa de pedais (que, por certo, se converteu nunha especie de obxecto de anticario que todo o mundo quere tocar coas súas propias mans, como se nunca tivese visto ningunha antes) e o proceso é muitísimo máis lento. Por iso vos deixo esta estampa da troupe responsable de A Mariña (do diario de lugo y su provincia)... Que ghuapiños me están todos! Que morriñaza me entra.

Pd/ Onte fun estudiar ruski iasic á casa do da chapa de Palestina Libre... Serán os exames, será a primavera, será que é inalcanzable, pero o caso é que me encanta ese rapaz. E, sobre todo, encántame que me encante un rapaz... Ai!