Odio este traballo. Odio a falta de educación, a mediocridade e ineficiencia do empresariado español, esa xente para a que se supón que traballo. Odio ser consciente de que o que se espera de min é que faga que fago. Odio ter tan poucas ganas de facer. Odio pasar oito horas ao día, cinco días á semana, 51 semanas ao ano rodeada de xente que non quere estar onde está, pensando que non quero estar onde estou. Odio sentir que perdo o tempo, porque non podo non perdelo. Odio a mecánica funcionarial. Odio firmar o meu traballo co nome de outra persoa. Odio que o meu xefe só espere de min que consiga felicitacións ao seu nome. Odio non ter cara nin nome nin personalidade propia para a maioría da xente que recibe os froitos do meu traballo. Odio ter tan poucas ganas de facer o que teño que facer. Odio sentirme tan frustrada.
Quero que se acabe.

Un día*

se había perdido en el humo de los cigarros

Soldados vestidos de nubes azules
El cielo envejece entre las manos
Y la canción en la trinchera

* Un ano

A ver, eu ultimamente non é que me aburra no trabajo, sinceramente, pero se hai que be yellow, pues ése yellow, faltaría máis.



Eu, como Simpson, mólome mogollón.
Non vos parece que está mui lograda a mala hostia Pereiro?

Recordades aquelo de Un elefante se balanceaba sobre la tela de la araña?


Flor urbana rancaguina

Sabedes cómo segue no país máis liberal de Latinoamérica*?

Pois así:

Como veía que resistía

Fue a llamar a un camarada!!!

En-cán-tame. Os meus sobriños cantarán a versión chilena. No doubt.

*Aforrádeme a historia da pandilla de xermanas que lle alegran a vida a un español, por favor. Gracias.

Hey now, hey now
You are so wonderful

A ezta niña* ziempre le han guztado laz manzanaz.
Pero no le guzta comer pezcado, podque le guztan mucho los pezez y le da pena que ze muedan.
No, los pollos no le dan pena.
Ni laz papaz fritaz, que zon zu comida referida.
(Acá no ze dize patataz! Tú por qué hablaz tan raro?)
Me quiede, no me quiede? No, a mi guzta máz Te quiedo, no te quiedo.
Ez hermoza.
Ez inteligente.
Tiene un zine en zu cabeza
Y puede vez películaz ahí cuando quieda.
Y eztá enamorada.
De una eztrella.
Pero no de una eztrella del zielo, eh.
De una eztrella del pop.

*É a irmá pequena de La Reportera. Ten catro anos e é unha das persoas máis interesantes e divertidas que coñecín en muito tempo.

Perú, antes de todo o demáis

Antes de todo o demáis, Perú parecérame un país apaixonantemente complicado, como a maior parte de Latinoamérica. Cravadas turísticas ineludibles (sobre todo na medida na que te achegues a Machupicchu), hoteis de prezo negociable (en realidade, no 99% das situacións, o prezo é negociable, un xogo continuo da oferta e da demanda), restaurantes exquisitos creativos cool cholopolitas e baratísimos, artesanía de tódalas castes e cores, muitas máis mulleres e nenos que homes na rúa, anciás ofrecendo a súa beleza ou a súa pobreza á cámara do turista por 25 céntimos de euro, mulleres tecendo mantas coas que cubriría a miña vida darriba'embaixo e, sobre todo, nenos. Antes de todo o demáis, Perú estaba cheo de nenos de cara sucia e roupa rechamante, nenos xogando á mariola no serán, nenos vendendo golosinas aos guiris cheos na madrugada, nenos ofrecendo á cámara do turista, por 25 céntimos de euro, os seus aloumiños aos canciños gatiños llamiñas que os acompañan. Cando o miraba, parecíame un país melancólico misterioso e precioso, cheo de xente preciosa e sorrinte, muito máis sorrinte e preciosa que a xente traxeada que me cruzo cada mañá na city santiaguina. Claro que, cando as miraba, antes de todo o demáis, tamén me encantaban as súas casas, esas casas de adobe e tella, coroadas por dous bois de barro, símbolo da boa sorte.

Gustaríame poder describir a miña vivencia do terremoto sen caer en superficialidades que lixen a memoria dos finados. Encantaríame poder contarvos como me sobrepuxen ás miñas propias sensacións para axudar á xente que sufría, dun ou doutro xeito, ao meu carón. Querería, alomenos, poder presumir de intrepidez xornalística. Pero non podo, porque desta experiencia só me quedan unha serie de anécdotas superficiais e os escrúpulos necesarios para non convertelas na crónica dunha traxedia.
Aí van.



O 15 de agosto de 2007, ás 18.40, eu estaba mirando o escaparate dunha librería ao carón da Plaza de Armas de Lima. Pablo e Ana marcharan para o aeroporto pouco despois de xantar e Roberta e Carla quedaran mirando abalorios nunhas galerías a un par de rúas da praza. Eu estaba soa, si, e como nos dixeran que a cidade era taaaaaaaaan perigosa, estaba ademáis sen pasaporte, sen tarxeta de crédito, sen móvil español nin selular chileno, cos cartos peruanos xustos para pagar a miña terceira parte do taxi ao aeroporto no peto, co carnet de conducir español (porsiaca) e cuns 200 euros escondidos para cambiar en caso de necesidade. De feito, ás 18.40 do 15 de agosto de 2007 eu estaba, precisamente, diante do escaparate dunha librería ao carón da Plaza de Armas de Lima preguntándome se o desexo imperioso de comprar un libro se podería considerar necesidade, cando notei un lixeiro temblor no chan. O primeiro que pensei foi "xuraría que Lima non ten metro". O segundo, "vaia, un terremotiño". O terceiro, froito daqueles tremores en Triacastela nos 90 e das experiencias sísmicas chilenas, foi "xa pasará, sempre pasan". Pero aquelo non só non pasaba, senón que ía aumentando en intensidade. Os cristais dos edificios da plazoleta tremían con forza. As luces ían e viñan. A xente saía histérica dos portais. Un policía esixíalle a berros a unha muller maior que se calmara. Dous coches petaban a uns cen metros de onde eu estaba, daban marcha atrás e seguían o seu camiño acelerados. O cuarto que pensei foi "onde sería o mellor sitio para estar se as fiestras comezasen a escachar ou caesen cachos dos edificios". Calculei un triángulo á beira da praza que me parecía máis seguro e, dende alí, botei un ollo á explanada da praza de Armas. A xente corría histérica cara alí. Certamente, parecía o sitio máis seguro no que esperar un tremor maior. Pero a min dábame máis medo a turba de xente que o tremor en si, e ademáis quedara de esperar na librería a Roberta e a Carla. Roberta e Carla. O quinto que pensei foi que o edificio no que as deixara era vello e non parecía nada seguro. Comezou a agobiarme a idea de que lles pasase algo. Cando o chan deixou de tremer eu repetía para min "vounas buscar ou espéroas aquí? vounas buscar ou espéroas aquí? vounas buscar ou espéroas aquí?". O sexto que pensei foi "e se lles pasou algo? como consigo eu axuda? como as saco daí?". O agobio xenerado por esta idea e a dúbida entre se seguilas esperando ou ilas buscar medraba por momentos, como a angoxa da xente que seguía pasando acelerada cara á praza de Armas, cando as vin aparecer, ao lonxe. Primeiro gran suspiro de alivio.

Despois de abrazarnos e de botar a bagoíña de rigor, decidimos buscar canto antes un taxi e ir cara ao aeroporto. No paradoiro da praza había varios taxis coas luces prendidas pero sen conductor. Entón, vimos ao lonxe un que deixaba uns clientes. Aceleramos o paso e preguntámoslle se nos levaba ao aeroporto. Díxonos que si, pero que nos cobraba un pouco máis do habitual, porque habería máis tráfico. Como se nos importase. Segundo suspiro de alivio.

De camiño ao aeroporto pasamos pola praza e por varias rúas do centro, nas que había restos de escaiola que caeran dos edificios antigos. Nada grave. O peor era o caos de coches e de xente. Os limeños conducen rapidísimo e sen ter máis cuidado cos demáis que pitar nos cruces e nos cambios de carril. Xa é unha experiencia "inquietante" en circunstancias normais. Coa histeria colectiva que se respiraba despois do terremoto, foi máis angoxante que o tremor en si. Estivemos a piques de topar nun par de ocasións. A xente botábase aos coches pedindo que alguén os levase. Na radio, os locutores piden calma e advirte a quen estea na costa que hai risco de tsunami. No extrarradio cairon casas. Hai xente atrapada nun centro comercial que empezou a arder despois do sismo. Nun punto, o taxista enfía cara un túnel, pero no derradeiro momento decide evitalo. Terceiro suspiro de alivio.

Cando chegamos ao aparcadoiro do recentemente remodelado aeroporto Jorge Chávez, vemos que está cheo de xente. Parece que o tremor puido co interior do edificio, cairon cachos de porexpan e de metal do teito e algunhas máquinas dos bares. Botaron a xente mentres comprobaban que non era máis perigoso estar dentro que fóra. Atopamos enseguida a Pablo e a Ana. Cuarto suspiro de alivio.

Estamos unhas dúas horas no aparcadoiro, tan ricamente, aínda que Ana está bastante pachucha e as nosas cousas (entre elas, os nosos pasaportes) seguen na consigna do aeroporto. Entramos, recuperámolas, dinnos que goberno cancelou os vós nacionais para darlles prioridade aos internacionais, polo que damos por suposto que voaremos a Chile esa noite (quinto suspiro de alivio), comprobamos que os móbiles non funcionan, descansamos un par de horas no chan do aeroporto, chegan os de Gol e comunícannos que eles si que cancelaron os vós. Despois dun lixeiro intercambio de opinións acceden a pagarnos unha habitación no hotel do aeroporto. E así é como acabamos pasando o 16 de agosto de 2007 ancorados ao retrete dun hotel pijísimo, completamente desfeitos do estómago (aínda non sabemos por que), coas teles locais a todo volume, alucinando co tratamento que lle dan á traxedia e coas repercusións que tivera a anécdota nesas casas de adobe tan agradecidas para as fotos de turista. 50 persoas mortas expostas nas prazas das vilas. Os reporteiros entrevistan aos que buscan aos seus entre as, agora, 100 persoas mortas. Entre répicla e réplica escribo á casa e posteo. Durmo unhas horas e cando espero xa van 250 persoas mortas. Comprobo que meus pais saben que estou ben, durmo outro par de horas e cando esperto xa van 350 persoas mortas. Chega ese punto no que xa non son persoas, senón números. 85.000 damnificados. 85.000 persoas que quedaron sen casa, sen luz, sen auga corrente (nin falar da potable), sen comida, sen roupa. Chegan os saqueos. E chega tamén a solidariedade internacional. Qué cínica me volvín e que pouco confío no conto da solidariedade internaciona. Solidariedade do Banco Mundial? En fin.

Vai pasando o día 16 e deixa paso ao 17, no que, exactamente 28 horas despois do esperado, chegamos ao Santiago austral. Ironías da vida, en canto pisamos Chile sentímonos fóra de perigo sísmico e muito mellor do estómago.

El cogollo de la cuestión

A imaxe roubeina aquí

Ese é o punto exacto no que me atopo, el puto cogollo de la cuestión. Lima, 15 de agosto de 2007, terremoto de 7,9 na escala Richter, o máis grande dos últimos 50 anos, e eu vívoo soa, anque rodeada de xente histérica que chora e reza, na praza de Armas (centro neurálxico da ciudade), sen pasaporte nin móbil nin tarxeta de crédito, con 43 soles no peto (menos de 11 euros) que non me dan nin para o taxi ao aeroporto. Parécevos un bo comezo para unha novela? Alomenos para un relato corto si que dá, non? Joder, joder, esto síguese movendo. En fin, mañá máis, que agora necesito unha ducha e unha cama, foi un día mui duro precedido dunha semana longuísima e o hotel no que nos aloxamos por cortesía desa merda de compañía que é Gol está xenial.

Túnica triangular, polen de piedra.
Lámpara de granito, pan de piedra.
Serpiente mineral, rosa de piedra.
Nave enterrada, manantial de piedra.
Caballo de la luna, luz de piedra.
Escuadra equinoccial, vapor de piedra.
Geometría final, libro de piedra.

A afoto roubeillela a R&B. A modelo é Bárbara.

Esta noite saímos para Lima, Cusco e Machu Picchu. Temos cinco días para percorrer a capital do Perú, o Valle Sagrado e a obra máis emblemática da arquitectura inca. Volveremos o xoves da semana que vén, baldados, pero contentos. Espero.

Aí vos deixo un agasallo.
Non o comento porque non sei por onde entrarlle.
Festival del humor, non, porque se o pensas ben non ten nin puta gracia.
Profundidades sobre a esquerda latinoamericana, tampouco, porque non sabería nin por donde empezar nin, o que é peor, por donde acabar.
(Só unha cousa, que se non rebento, mellor que a SUIZA comunista?!)
Curso de ética piriodística, menos, porque deso non queda neste mundo cruel e muito menos cando os deste lado dos andes falan dos desoutro lado.
En fin, vós mesmos.

Para saír daquí

De vez en cando, o meu fotógrafo favorito regálanos, a uns cantos afortunados, unha reflexión filosófica con apariencia de mail colectivo.


O gato de Cheshire, para John Tenniel

Non é a primeira vez que sinto que me susurra ao oído a súa última ocorrencia porque sabe que é exactamente o que necesito oir:

`Cheshire Puss,' she began, rather timidly, as she did not at all know whether it would like the name: however, it only grinned a little wider. `Come, it's pleased so far,' thought Alice, and she went on. `Would you tell me, please, which way I ought to go from here?'
`That depends a good deal on where you want to get to,' said the Cat.
`I don't much care where...' said Alice.
`Then it doesn't matter which way you go,' said the Cat.
`... so long as I get somewhere,' Alice added as an explanation.
`Oh, you're sure to do that,' said the Cat, `if you only walk long enough.'

Non é a primeira vez. E espero que non sexa a derradeira.

Camiñarei tanto como poida.

Estou de volta no (frío) Santiago austral. Na foto, er peli explícanos in person o mosqueo machupichero que publicou en El País. Teremos que irnos preparando, vése que é o que nos espera a nós esta finde.



Nada máis aterrar, en fin, atopeime con eses compañeiros de viaxe que non sei se merezo pero que agradezo, cos seus paseos de fin de semana, cos seus planes de viaxe e coas súas charlas e cotilleos. Atrás quedaron as estampas familiares no vrao madrileño (gallifante para quen adiviñe onde saquei a foto).



As exquisiteces gastronómicas que nos ten vetado o puto SAG.



Os seres queridos (na foto, o guaperas do meu sobriño), aos que, por certo, deixei con toda a alegría e tranquilidade, sinceramente, vista a incríble recuperación do accidentado (grazas outra vez a todos polos ánimos).



E as 56 horas de viaxe, Andes pa'cá, Andes pa'cullá.

E eu non digo nada, pero mañá hai dez meses que os crucei por primeira vez.