E á miña parece que lle proen os nove meses de monotonía. Unha vez máis, mudo de casa de coche de traballo de amigos de pel. O caso é que levo catro reconstruccións vitais consecutivas e cada vez custa máis tirar os muros vellos para deixarlles sitio aos novos. Sei que vou estar ben, que vou ser feliz (sempre o son), pero (por primeira vez na miña vida) témolle á soidade...
E a equivocarme de camiño.
Ao final non sei se non quererei un GPS.
No comments:
Post a Comment