Monotonía.- Esta tarde, mentres ordeaba cronoloxicamente tódalas fotos que había na casa de meus pais (¡todas!), dinme conta de que se me acabaran as excusas... xa non teño "as miñas cousas" en Barcelona, xa non teño libros metidos en caixas, xa non teño a roupa do instituto no armario. Estou completa, terrorificamente, instalada. Era o que quería, foi a miña opción, pero (ou quizais por iso) non dou sacado da cabeza aquel poema de kavafis que xa me perseguía os últimos días (as últimas noites) en Gales:

Monotony
One monotonous day follows another
identically monotonous. The same things
will happen to us again and again,
the same moments come and go.
A month passes by, brings another month.
Easy to guess what lies ahead:
all of yesterday's boredom.
And tomorrow ends up no longer like tomorrow.

(o orixinal é en grego, aqui tedes unha traducción ó castelán, eu non me atrevo coa galega e non atopei ningunha por aí)

Baixei tódalas defensas e estoume deixando levar semi-in-conscientemente cara á temida monotonía... un traballo que esixe "compromiso", un coche, un piso, un "bo" rapaz, a familia (sempre a familia) e tomorrow will end up no longer like tomorrow.