Para non variar, ando melancólica. Discutín con P. e non estou segura de se terá solución... nin sequera sei se quero que a teña. A consecuencia máis directa deste ataque de triste enfado que me invade foi o abandono da tesina. Estou (outra vez) ata as mesmísimas de identide e nacións e medios e ficción, a constancia nunca foi unha das miñas virtudes e agora teño unha nova xustificación para a falta de concentración. Busco refuxio no que Antía López chamba despectivamente literatura: acabado Baixo Mínimos, trago dunha sentada Paf Xarope (xa lle tiña ganas) e comezo por fin o Number One New York Times Bestseller que comprei hai meses nun intento desesperado de frea-la perda total do coñecemento que unha vez se supón que tiven da lingua franca of the world.