Soños froiz-ianos. Hoxe erguinme coa impresión de que soñara con todo o mundo. Levo todo o día tentando grava-las imaxes na memoria, pero cada minuto que pasa perden forza e realismo ata o punto de que agora mesmo non estou segura de onde están os límites entre o durmido e o imaxinado unha vez esperta. No meu soño froiz-iano non existían o tempo nin o espacio, só había un sofá e moitas conversas paralelas (ou perpendiculares) entre xentes diversas que coñecín en distintas etapas da miña vida. Era un momento intensamente feliz... por unha vez non tiña que botar en falta a ninguén, estaban todos os que son / son todos os que estaban. A única que faltaba era eu.