Xa voltamos.- Thelma (ou Louise, ¿cal era geena davis? en calquera caso, eu pídome ser susan sarandon) é unha compañeira de viaxe excepcional. E mellor copilota. Rocinante cabalgou con donosura cara ó levante, abrevando en tan interesantes e diversos paraxes coma León (que esixe vista nocturna) e Silos (cantos pijos hai nos arredores dos monasterios). Entrar en Barcelona foi demnasié para a miña (carencia de) pericia ó volante: urbanitas acelerados nas carreteras de acceso, guiris cheos polas ramblas arriba, taxistas rabiosos e motoristas kamikazes pelexando polo teu carril... ás dúas da mañá e despois de trece horas de viaxe. Aínda non sei como sobrevivimos. O sábado fixemo-la mudanza (incrible o que pode chegar a xuntar unha en tres anos... gracias outra vez, m.), quedamos cos amigos (basicamente para comer) e tentamos durmirnos cedo coa intención de espertar a Rocinante ó amencer. Como ía cargado ata as orellas, custoulle un chisco máis mante-lo tipo, sobre todo por esas pistas do señor polo que o metemos para "aproveitar" e ver bares de freaks, 7 ferrari testarrosa seguidos por un carreiro de cabras, policías armados ata as orellas, a politización da perfecta conxunción terra-mar-aire e un quembrich con regusto a "academia de cantos de cisne". Xa nas portas da casa, relaxámonos e seguimo-las frechiñas, mentres flipabamos coa colísima que se ía formando no carril contrario (e logo din que a costa luguesa non ten turismo). Tomamo-la última (nós en Meira, Rocinante na Campiña) e para a cama. Pensei que non daría, pero durminme enseguida e a fin de semana enteira quedou así definitivamente envolta nunha névoa de irrealidade que a fai aínda máis inolvidable.