Neguei máis dunha vez que os amigos estean para darche a razón cando a necesitas (e non a tés, enténdese). Sempre defendín a sinceridade absoluta na amizade. Ata hoxe. Necesitaba esta tarde tanto coma respirar e non me importa se M. e Z. me mentiron ou non, só sei que me tranquilizaron, que apagaron as ganas de chorar moito máis eficazmente que a lectura compulsiva e que me axudaron a pensar coa cabeza as cousas que (queiramos ou non) se pensan coa cabeza. Aínda que fora mentira (sobre todo se o era), gracias. E gracias tamén, beltaine, por ese sms tan riquiño e tan atento e tan just in time (xa se nota a influencia de dan no meu estilaso blogueiro). Espero que ti podas ir ó final a Ortigueira e despois aceptes a miña invitación e nos postees a crónica, porque moito me temo que eu terei que cambiar mega-festa por mega-mudanza.