ἀφορισμός II: Capitalismo

As cousas valen o que alguén estea disposto a dar por elas.

Outing III

Ás veces escóndome entre a xente.
Si. Ás veces, escóndome.
Tamén de ti.

Carrexando animais xigantes en camións minúsculos dunha esquina a outra do salón petrucial caín en que a vida non é máis ca iso, un traballo inútil para o que temos ferramentas defectuosas...

Tamén observei que (en boa compañía) tanto unha cousa como a outra son terriblemente divertidas.

La Habana abierta y esperando. ¿Qué 10 minutos me tocan?

Actualización 23:30.- Dale chiquilla que comenzó la vida bohemia.

Actualización 28/01/08.- Que prepares tu barriguita enfermiza para las tandas de café...

ἀφορισμός I: Fillidade

Os nosos defectos nacen dass virtudes dos nosos pais.
E viceversa.

A sombra do paraíso

O meu paraíso está cheo de sombras. Sombras boas. Sombras que xurden, como todas, da luz. Sempre me gustaron. Sei que é nelas onde reside a beleza, a fondura. Sen embargo, ás veces, desexo que desaparezan. Ás veces, como hoxe, quero que a luz o invada todo. Que me cegue. Que me leve. Que borre as árbores as pólas as follas as pozas e ata o camiño. Quero cambialo todo, o bon e o malo, polas sabas quentes e luminosas do meu cantiño lugués.

A miña voz en off está máis activa ca nunca e, sen embargo, non teño ganas de escribir. Imaxes conversas sensacións teorías historias proxectos vidas e enganos, dos propios e dos que poñen en escena os demais para min, nacen e morren na miña cabeza, sen foto que os ilustre, mentres soa esta canción...

Oh and so I'll go, yes I'll go, so I'll take that train and ride. Wishing, hoping I can write a rhyme that might stop the tick of time, get off this situation and feel fine...

O ano pasado, por estas datas, tampouco estaba nada blogueira. Será un síntoma do paso cíclico do tempo?

Outing II

Mírome nos escaparates. E nos charcos. E nas fiestras que dan ao adarve. E nas gafas de sol dos demais. E nos espellos retrovisores dos coches. Si, tamén nos do meu.

A sombra (da) cazadora

Los libros son finitos, los encuentros sexuales son finitos, pero el deseo de leer y de follar es infinito, sobrepasa nuestra propia muerte



Por que a xente escribe blogs que non le ninguén? Blogs emocionantes dolorosos divertidos fermosos comprometidos, pero tamén discontinuos efímeros crípticos esvaradíos. Pregúntollelo a algúns dos meus blogueiros favoritos, das miñas blogueiras favoritas, e contéstanme que el@s só queren falar. Contar. Comentar asuntos intrigantes. Vomitar ideas, sentimentos ou denuncias puntuais un día calquera a calquera hora. Dinme que escriben por escribir, pola pulsión enfermiza dos humanos por contar historias, porque lles gusta ver como ideias soltas ou vagas se vão conectando e colhendo forma... Muit@s presumen de non buscar lectores. Tamén eu. Intúo que mentimos. Se non quixeramos que nos lesen, escribiriamos (só) nas servilletas dos bares na libreta que hai ao lado do teléfono nas follas vellas dos calendarios nos post-it. Se cadra, o que non queremos é que nos lea muita xente. Se cadra só precisamos saber que hai alguén do outro lado. Aínda que sexamos nós mesm@s. Ou, se cadra, o que queremos é que nos lea alguén en concreto. De feito, seguramente Bolaño tiña razón tamén niso e o único que queremos, en realidade, é follar.

Follar es lo único que desean los que van a morir. Follar es lo único que desean los que están en las cárceles y en los hospitales. Los impotentes lo único que desean es follar. Los castrados lo único que desean es follar. Los heridos graves, los suicidas, los seguidores irredentos de Heidegger. Incluso Wittgenstein, que es el más grande filósofo del siglo XX, lo único que deseaba era follar. Hasta los muertos, leí en alguna parte, lo único que desean es follar.
Es triste tener que admitirlo, pero es así.

J'Adore

Adoro compartir con Wu doces aquarius e historias. Adoro ver no moble do salón o reflexo da xente que pasea polo valado. De feito, adoro pasear polo valado. Adoro que a praza ula sempre a empanada. Adoro o té Martinique. Adoro que Z. veña petar á miña porta cando lle pasa algo importante. Adoro que E. teña as súas zapatillas debaixo da miña cama. Adoro quedar ao día seguinte con S. e con V. para comentar os detalles escabrosos. Adoro ver unha peli resacosa con anITA. Adoro recibir a chamada post-garda da doutora Fleishman. Adoro estrear os reises co Pikiniño e co Afillao. Adoro que o meu pai me apalice ao tute. Adoro tomar unha caña cos de Amnistía. Adoro o tanqueraiconsprait caseiro. Adoro a música do Riff e, ás veces, a do No e a da Velvet. Adoro facer o idiota e dicir que bailo. Adoro escuitar historias surrealistas. Sobre todo, se son certas. Adoro que P. me encha a cabeza de teatro. Adoro almorzar salgado antes de ir para a cama. Adoro ter o recuncho cheo de pegadas das outras vidas que vivín. Adoro a miña cama, os azulexos do baño e a luz que hai na cociña pola mañá. Adoro o café. E o frío. Adoro conducir por carreteras coñecidas. Adoro estar aquí.

I like vodka too

Roberto, un dos meus blogueiros chilenos favoritos, ofrece hoxe unha manchea de links interesantes sobre Gaza. Se podedes, mirádeos con vagar. O primeiro é este Rafah Kid, que ten un twitter e un blog. Na súa última entrada conta:

S. asks me the question every Palestinian is asking: “Why are they bombing us?” He adds the bit that many add: “I’m not Fatah, not Hamas. I like vodka.” He tells me he’ll show me sometime, in the future. “If I have a future,” he adds with a grin.

Xa na casa, tamén estes días, Miguelanxo Murado analizou os dilemas militares e Barreiro Rivas, o patetismo da resposta da UE. E, por certo, polo visto a manifestación nacional queda, finalmente, para o domingo 18 ás 12h, na Alameda de Compostela.

Engádega.- Amnistía Internacional instalará o sábado 10 de xaneiro, a partir das 12.30h, na praza Maior de Lugo unha mesa para a recollida de apoios ao seu chamamento para que Israel poña fin aos ataques ilexítimos que afectan á poboación civil palestina, permita o acceso sen trabas da axuda humanitaria e a saída da Franxa de Gaza á poboación que queira escapar do conflito. Se non podes achegarte, podes asinar aquí.

Moving on up

Just move on up
and keep on wishing
Remember your dreams
are your only schemes
So keep on pushing
Take nothing less -
not even second best
___
* Teño por costume facer caso dos bos consellos. Let's move on up, then.

Smells like teen spirit

I feel stupid and contagious
Here we are now
Entertain us

Israel consuma a invasión, o número de menores mortos nos bombardeos dispárase e EE.UU. impide que a ONU esixa a fin dos ataques.
Nada disto é novo. E sempre o sufren os mesmos.

Mutatis mutandis

I go carefully, choose
the rabbit and the goose
from the box in the kitchen
oh, that's where you put all your little animals

Quixen recibir o ano novo vida nova coas uñas e os labios pintados de vermello, cos ollos pintados de azul. Quixen mutar noutra das mulleres que fun algunha vez. Quixen beber unha noite o que non me deixaron beber as 364 anteriores. Quixen coñecer un tipo interesante. Quixen rir.
E rin.
Caín en que os bares que abren até as dez da mañá en findano son o escenario axeitado para coñecer tipos mui pouco interesantes. Bebín algún tanqueraiconesprait menos dos que me debía o 2008. Mutei nunha das mulleres que aínda non fora. Recordei o ben que mesturan o azul e o vermello.
E rin.
Benvido sexa este novo capítulo.

___
* Roubeille a mirada a Otro Azul. E de onde saiu esta, hai máis.