Ensaio sobre os paxaros carpinteiros

Sinto non escribir. Podería facelo. Estou todo o día sentada diante dun ordenador. Conectado a internet. Con frecuencia incluso teño o blogger aberto. Será a nova versión do folio en branco. Ou será que estou tan confundida que non sabería que contarvos. O venres diranme se entro ou non entro na academia. Non sei que pasará e non sei que quero que pase. Sexa o que sexa, sei que haberá días nos que lamente ter seguido o camiño equivocado.

jmb renova a miña capacidade flipatoria introducíndome nun mundo que nin entendo nin aspiro a entender. Pero, como diría Jack o destripador, vaiamos por partes. Hai un cachiño atopei este comentario no haloscan:

No me sorprendo nada de las palabras de mi jefe porque la verdad es un poco animal pero no es mala persona.También es cierto que las conversaciones informales que has tenido con él no deberías haberlas colocado en internet. saludos

Escribín unha resposta rápida, irreflexiva:

mmm... se é un animal non será nin boa ni mala persona...

Pero despois penseime máis. Iso é o que distingue o eu real do eu virtual, supoño. Que (ás veces) penso as cousas antes de premer publicar. Así que cambiei a miña resposta por:

non sei, supoño que haberá situacións vitais nas que as lindes do correcto e do normal se difuminan. non me gusta xulgar as circunstancias alleas, pero ese señor ocupa un cargo moi concreto que fai que a súa maneira de ver o mundo afecte de xeito máis ou menos directo a moita xente. non só ás persoas que traballan ás súas ordes, que tamén. senón, sobre todo, a esas mulleres do rural galego cuxa seguridade depende en derradeira instancia dun tipo que resume a súa existencia nun estar ou non estar coas cabras no monte. tanta ignorancia máncame.

Pero tampouco me convencía. Engadinlle:

ah, e non foi unha conversa informal. foi unha visita formal solicitada formalmente ao subdelegado de goberno para presentar formalmente unha batería de preguntas cuxas respostas esperabamos recibir formalmente nalgún momento.
obviamente, aínda estamos esperando.

Xa me estaba xustificando. E aínda así non me gustaba a resposta. Pensei ignorar o comentario, pero tampouco quería agocharme. Que sentido tería agocharse? Au contraire, pensei eu toda estupenda e toda políglota, vou expoñer ata os detalles máis insignificantes, ata os ciclos de tecleo compulsivo, dúbida, delete compulsivo, dúbida... Porque a cuestión non é se eu respecto ou non a postura de jmb con respecto ao seu xefe. Porque non sei se admirar esa crítica sutil, case paternalista, que (vendo o foro da Unión de Oficiais intúo) pode ser un signo de valentía pero que tamén é claramente insuficiente. Porque a cuestión é, simplemente, que tío o que está ao mando da garda civil na provincia de Lugo é un machista e un retrógrado cunhas ideas incompatibles co exercicio das súas obrigas. E punto.

Vale

Que si. Tedes razón. Débome ao meu público. Que será pouco, pero dende logo é do mellorciño. Recibo un fermoso mail ao respecto e cotilleando nas estatísticas de visitas comprobo que seguides aí, aínda cando non estou nin eu. E resulta emocionante e devólveme as ganas de postear. Que as tiña algo baixas. Qué cousas:

1) Onte chamáronme do diario de lugo y su provincia e comunicáronme que contan comigo, que cumpren o prometido, que me chaman fijofijofijo antes de fin de mes (4 semanas despois do prometido) para firmar o contrato, que en principio estou destinada a Viveiro e que as condicións económicas seguen sendo as pactadas (menos mal... ou menos ben, quen sabe). Eu estou desencantada mil coa idea, pero la pela es la pela.

1.1) Hoxe non era o mellor día para atopar esta xoia, pero xa sabedes que a vida ten os seus propios ritmos.

1.2) Baidegüei e por se alguén está interesado, creo que hai un par de vacantes na sede central de Valado City.

2) As vacaciós non remuneradas deixáronme, ademáis de melancólica, bastante máis pobre e algo máis lida. Só me atrevo a recomendarvos a Sánchez Piñol, fixen unha maratón con La pell freda e Pandora al Congo para ver se non olvidara completamente o catalán e resultaron ser do mellorciño que caeu nas miñas mans nos últimos tempos. Ah, e ao final na capital do imperio non me deu tempo a ir ao cine, pero si puiden ver un par de exposicións xeniais:

2.1) Plagiarismo, en La casa encendida, divertiume, sorprendeume, tróixome á cabeza aqueloutra que tanto me gustara noutro tempo, noutro lugar, e descubriume un mundo novo... o dos fanfics. But that is another story and should be told another time...

2.2) A Obra completa sobre papel de Keith Haring da Fundación Canal recordoume qué significa eso da arte. Para que vale. E para que non.

3) Da tele mellor nin falemos. Para que eu renegue dela, debe estar atravesando unha situación realmente crítica.

4) Na blogsfera anda o tema moi animado. A asunto moi interesante. Xa descarguei a primeira obra, pero aínda non me deu tempo a lela. Por certo, vexo o envite e bótolle dous máis.

Aquelo dos tempos vitais...

...dá noxo. Xa estou de volta, pero ando algo escondida. En parte porque non tiña internete a man e en parte porque non estou con ánimos. Necesito que pase algo, que a miña vida volva coller algo de velocidade e que a dobre sesión de Gilmore Girls deixe de ser o máis emocionante dos meus días. Síntome como se estivese perdendo o tempo, esperando un tren que nunca chegará.

Cousas que facer en Madrid

Regálome seis días das miñas vacacións non remuneradas na capital do imperio. Marcho mañá no Alsa das doce (ese vello coñecido) e, en principio, volvo o xoves ás dúas en vión. Sábado e domingo, consello xeral federal ata que o corpo aguante. Despois, tres días de urbe para min soiña ata a entrevista do xoves a primeira hora. Tiña pensado ir ver El método e/ou Broken Flowers e/ou Tim Burton`s corpse bride e/ou The secret life of words e/ou Princesas. Quédaseme algunha? E/ou algo desto. E/ou desto. Visitar El Prado, o Reina Sofía, esto e/ou esto. Quizais esto. Fixádevos que cosmopolita e que guai. Gastar cantidades indecentes de cartos aquí e/ou aquí. Rebuscar por aquí...
Admítense suxerencias.

Kafka...

...era un tío moi listo. Raro pero listo, se é que estos termos se contradin. Ó mellor é por iso que agora utilizamos o seu nome para referirnos a un proceso xudicial no que unha desas persoas que cambia o mundo se ten que sentar no banquiño dos acusados por presentarse nunha inauguración oficial cunha carauta de porquiño, un cartel de Adeus ás armas e, atención, unha mochila. Póñase un til de gravidade máxima no feito de que alguén coa cara tapada levase unha mochila a uns 100 metros de Manuel Fraga Iribarne e minimícese o feito de que ao ex-presidente non lle agradasen moito as críticas.



Nun principio acusárano de atentando. Despois apareceu un vídeo da tele local no que as mentiras das forzas e corpos de seguridade resultaban tan evidentirmas que tiveron que rebaixa-los cargos ao de resistencia. Onte o fiscal xa falou de faltas máis ca de delictos, ao tempo que tentaba restarlle fiabilidade ao vídeo asegurando que había un corte sospeitoso... Foi a primeira vez que asistín a un xuízo e, sinceramente, non me ofreceu a máis mínima confianza no sistema. Será o menos malo, pero evidentemente non é bo.

Dúas das testemuñas da defensa foron un cámara e unha xornalista. O papel dos medios neste caso é tan trascendente que me intrigou como tratarían o xuízo. Non o vín na tele. Non o oín na radio. En El País, Xosé Hermida exhibe impudicamente a súa liberdade titulando El fiscal pide un año de cárcel para un pacifista que protestó en un acto de Fraga, mentres que en La Voz e El diario de Lugo y su provincia non están tan estupendos. Recordemos que a culpa non é de quen as escribe. Dígoo porque o sei.

La Lore

Cóntanos vía mail:

Intentado volver a la normalidad después de la tragedia, os escribo las novedades. Después de la resaca emocional y laboral de la cobertura del desastre natural, todos estamos intentado volver a los temas que trabajábamos, aunque sin perder la perspectiva de lo que aún queda por hacer. Pero en este país no te dejan ni respirar. Cuando ya estábamos saliendo de una, 19 reos de alta peligrosidad (condenados por asesinato y secuestro, pertenecientes a bandas del crimen organizado) se han escapado de la cárcel.
En eso he estado entretenida estos días. Por cierto hoy he ido a un foro en la universidad para contarle a los estudiantes como es la cobertura de una tragedia... La verdad es que estuvo divertido. Ya sabéis cómo se ilusionan los estudiantes de periodismo... tan inocentes... antes de empezar a trabajar en este mundillo.



A nivel personal he de decir que me acosté llorando muchos días, desbordada un poco por tanta tragedia. Se siente una gran impotencia al no poder hacer gran cosa y se te cae el mundo encima cuando piensas todo lo que nos queda por delante. Afortunada o desafortunadamente no me tocó estar en los lugares donde hubo más muertos, así que pude recuperarme con cierta rapidez del bajón anímico. Lo que cuesta es, después de una descarga tan grande de adrenalina, sentarse a reflexionar.
De hecho a mi me tocó hacer como de editora, lo que quiere decir, recibir el trabajo de la gente, acomodarlo en las páginas, coordinar... Aunque tuve la oportunidad de ir a la costa, la parte inundada, y observar de primera mano las consecuencias. Uno de los días que salimos estuvimos esquivando derrumbes, lloviendo a cántaros. Además me tocó ir a evaluar si las medicinas estaban llegando a las comunidades. La mayoría de los niños tenían enfermedades de la piel, llagas y peligro de malaria y enfermedades similiares. Muchos se salieron de sus casas y viven en la carretera en sus pequeñas chabolas improvisadas.