Despois duns días de intensa actividade capitalina, cústame un mundo irme. Humidtown é unha trincheira que reborda diversión conversas proxectos. Marcho arrastrando os pés, chamada polo sentido do deber e pola culpa, e fago todo o posible por non mirar atrás, por non ver no espello o reflexo dos días que non vivirei.

No Valado, espéranme os restos da batalla. Recúo, pero xa é tarde para buscar refuxio na felicidade mentirosa do meu xardín compostelano.