Estamos no taller. Agora é o seu sim o que leva un diamante negro sobre a cabeza, así que recupero a perspectiva deste lado da barreira. Saco o meu humor máis absurdo e colleito un éxito notable. O diamante reverdece por momentos. Interrompe a miña actuación maxistral un ruído insoportable que nos taladra a cabeza. Hai un ruido insoportable que ocupa absolutamente todo o espazo ao noso arredor e esta xente teclea fala camiña como se non o oise.
Calo.
O diamante perde o pouco brilo que gañara e eu sinto unha dor terrible, porque teño un xardín máxico no que só se oe a primavera e non sei como levalos ata alí.