Non se me ocorre mellor cidade para reconstriuirme que Roma. Andámola enteira e o camiño emborráchame de historias e de contrahistorias. Intento non pisar as pegadas das outras vidas que habitaron estas pedras, pero é imposible. Hai tantas liñas. E están tan pegadas. Tan mesturadas. Ao final, déixome atravesar por elas e pola súa mensaxe. Non te compliques e déixate levar, bérranme dende o templo romano reconvertido en ghetto xudío, a vida non é máis que unha ringleira de reconstruccións improvisadas.
No comments:
Post a Comment