Summertime (II): Melt the ice

Sun, sun, sun, here it comes.
Little darling I feel that ice is slowly melting,
Little darling it seems like years since it's been clear,
Here comes the sun, here comes the sun,
It's all right, it's all right.

Chegou o vrao

Chegou o vrao a emerecindo nunha fin de semana intensa que comezou cun xantar algo atípico, pero mui divertido. Un xantar X no que falamos de blogs, do facebook, do twitter e do tuenti. Falamos de como lle afecta internet á nosa intimidade e á nosa identidade. Falamos da mocidade. E falamos, efectivamente, de festas, da orquestra Panorama e do Simon Cowell galego, Lito. Creo que nese xantar cheo de risos inesperados falamos de todo menos de libros. De libros, claro, falamos despois.
But that's another story and shall be told another time.

Summertime (I): Rise up

One of these mornings
I'm gonna rise, rise up singing,
I’m gonna spread my wings,
and I'll take, take to the sky

That's life for you, said McDunn. Someone always waiting for someone who never comes home. Always someone loving some thing more than that thing loves them. And after a while you want to destroy whatever that thing is, so it can hurt you no more.

Retrúcame Besbe cun pedazo do relato de Ray Bradbury La Sirena**. Calculo se McDunn terá razón. Se esa será a vida para nós. Sempre esperando algo, sempre querendo algo que non podemos ter. Queréndoo tanto, tan absurdamente, que acabamos desexando destruilo para que non nos manque máis. E penso que é unha idea tan estúpida que só pode ser certa.

Penso iso e penso, tamén, que non sei se será mellor ser Penélope ou ser serea.

O de ser Ulises hai tempo que o desbotei.
___
* A imaxe é do pintor prerafaelita John William Waterhouse e saqueina daquí. Pola internet adiante tamén din que é dun tal Arnold Böcklin, pero vendo outras obras súas a min muito xeito non me ten.
**En versión orixinal, o relato chamábase The Fog Horn. Podedes lelo aquí. Non hai muito que descubrín que a palabra sirena é correcta en galego. Sirenas son os aparatos sonoros e creo que é diso do que vai The Fog Horn. As sereas, polo visto, son outra cousa.

A maternidade é unha escolla

Pola soberanía sobre o noso corpo
Nós parimos, nós decidimos
Aborto libre e gratuito



Detrás do dereito ou non ao aborto, ocúltase o dereito ou non de decisión das mulleres sobre o noso corpo, sobre a nosa sexualidade e sobre a nosa vida. Decidir abortar é sen dúbida unha decisión importante, pero é unha decisión que as mulleres debemos tomar libremente e nunca condicionadas polas mentiras de ninguén.

Detrás das campañas provida ocúltase a imposición cínica duns valores que lonxe de defender a vida, a liberdade e os dereitos das persoas, non fai máis que negalos. Obrígannos a un debate ficticio cando o que pretenden é impoñer o seu discurso retrógrado e a súa ideoloxía autoritaria. Pretenden suprimir os mínimos dereitos conseguidos polo movemento feminista, prohibindo o dereito a pensar distinto.

Non podemos permitir que os satélites da Igrexa Católica e da súa mafia, o Opus Dei, ataquen a nosa integridade como mulleres, temos que facernos oir, debemos protestar, organizarnos e luitar polos nosos dereitos.

Avante a luita feminista
___
*Esta mañá, na meta da Volta Ciclista Ascensión, en Compostela, compartín ideas consignas risos e miradas cómplices cun cento de mulleres imponentes nas que dá gusto verse reflexada. Avante logo!
** Raquel Rey fala do tema en ANT.

Dual

Fun círculo up close and personal. Tentando desfacer un nó, tirei do fío que non era e convertinme en liña recta. Recta xenerosa madura perfecta. Quixen ser hipotenusa -apoiarse sempre axuda- pero sentinme paralela. Proxecteime na busca dun punto impropio e sóubenme menos recta menos xenerosa menos madura menos perfecta. Sóubenme covarde. Botei a correr sobre min mésma, contra min mésma, coa esperanza de ser círculo outra vez. Personal, yes. E corrín e corrín e corrín. De verdade que si. Pero só consiguín sentirme como un disco de vinilo. Xirando. Raiada.

Onte foi un mal día, pero hoxe decidín confiar no principio de dualidade, segundo o cal a partir de calquera construción de xeometría proxectiva se pode obter outra distinta só con intercambiar as palabras punto e recta e modificar a relación entre elas. Así, por obra e gracia do teorema dual, os puntos convírtense en rectas, os círculos circunstritos en círculos inscritos, as rectas paralelas en puntos equidistantes e tu e máis eu convertémonos nas figuras amorfas que fan as burbullas de aire no pé dunha copa cristal. Acabouse a carreira e aparecemos conxelados para sempre a dous milímetros de distancia infranqueable. E eu non quero pasar o tempo apampando para esa distancia, non quero converter a miña vida nun what if. Eu o que quero é arrebolarme cunha bici lila polo camiño da felicidade que se esconde no meu armario empotrado.

E alá vou.

Desabrochada

Sen coiraza para rabuñar e coas unllas roídas



Perténcenlles (a cada un) as mans cos aloumiños que posúen,
son súa (de quen corresponda)
porque as sereas so querían a Ulises.
(Porque Ulises sempre retorna á casa)
(Porque Ulises sempre retorna a ela)
(Porque sempre retornou)

Desabrochada, así, sen pertencerme máis voz nin corpo.
___
*Besbe sae do armario e convírtese en Inés o mesmo día no que eu abrocho de novo o disfraz de serea ata as orellas, no que se me abren as feridas dos dedos, no que volvo para dentro da coiraza. Non vexo máis reflexo que o destes botóns, pero admírolle profundamente a valentía.
**Nota rabuda: non entendo por qué os libros en .pdf seguen sendo verticais.

No meu moleskine XIX: Emprendedores

Empecemos xuntos esta viaxe, perdendo o último tren.
___
* A imaxe chámase Toward Los Angeles, California e fíxoa Dorothea Lange para a Farm Security Administration, en marzo do 1937. Calcúlase que, durante a Gran Depresión, uns dous millóns e medio de persoas abandonaron os seus fogares para botarse á carretera. Ollo ao cartel. A foto é de dominio público, eu collina aquí.

Damasco non (só) é unha cidade

Apricot blossoms fly onto the bead curtain,
scattering what is left of spring

O venres comín as últimas (riquísimas e carísimas) mandarinas do ano. Sabedora de que falta media primavera e un vrao enteiro ata a chegada do vindeiro outono, decidín que tiña que aceptar que chegara o momento de deixar ir a intensidade ácida das mandarinas... e comezar a gozar a suave dozura dos albaricoques.
___
*O verso pertence a un poema que creo que se chama A moonlit night, drinking with guest beloww apricot blossoms e é de Su Shi.

O Consello de Ministros vén de aprobar o anteproxecto de lei de Interrupción Voluntaria del Embarazo y Salud Sexual y Reproductiva que contempla o dereito das mulleres de máis de 16 anos a decidir libremente se desexan abortar antes da 14ª semana de xestación.

Desde que a ministra de Igualdade, Bibiana Aído, anunciara que a chamada lei do aborto libre se aprobaría este ano, o colectivo Hazte Oir.org lanzou unha campaña masiva de "información y concienciación sobre la realidad del aborto" baixo o lema Derecho a Vivir, porque consideran que:

Si esa ley llega a aprobarse, el delito del aborto – todavía vigente – desaparecerá en la práctica de nuestro Código Penal y el número de niños abortados en España (hoy son más de 100.000* abortos anuales) se multiplicarán por dos en pocos años. 250.000* bebés no saldrán con vida del seno de su madre. 250.000 mujeres sufrirán las consecuencias del aborto. Los beneficios económicos* de los empresarios del aborto crecerán significativamente.

Parte desta campaña desenvólvese na rede, onde se ofrece un formulario de adhesión a un manifesto, no que aseguran, entre outras cousas, que "en España no se ofrece información ni ayudas sociales a las mujeres embarazadas en situaciones difíciles* y sin embargo sí existe financiación para que vayan a abortar".

A outra pata da campaña é unha flota de autobuses, chamada Vuelta por la Vida, que percorre a xeografía española transmitindo a súa mensaxe. Chegan a Lugo o 20 de maio, a Ferrol o 21, á Coruña o 22 e a Santiago o 23. E estamos pensando aproveitar para sair á rúa pedirlle a esta xente con muita educación que deixen de protexernos de nós mesmas. Que nos deixen decidir en paz.

Actualización 15/05.- Casandra envíame o manifesto (pdf) feminista ante a nova regulación do aborto. Gracias.
___
*Obviamente, os datos non están referenciados. As estatísticas oficiais ata 2007 están aquí.
**Este asunto recordoume aquelo de que, no mundo, dos 210 millóns de embarazos que se estima se dan ao ano, 80 millóns son non previstos (2 de cada 5). Destes, 46 millóns (58%) acaban interrompéndose. 19 millóns, en países onde a intervención voluntaria do embarazo é ilegal. En América Latina, practícanse 3.700.000 abortos inseguros ao ano... O aborto inseguro é a causa do 17 % das mortes maternas.
***A foto mangueina aquí.

Gerda Taro

A dixitalización das 4.300 fotografías da Guerra Civil española atopadas nunha maleta mexicana troixo a Gerda Taro de novo aos xornais.

Considerada a primeira muller xornalista morta nun conflito, Gerda Taro chamábase en realidade Gerta Pohorylle. Era filla de xudeos polacos e, coa chegada dos nazis ao poder, fuxiu cunha amiga a París. Alí coñeceu un xudeo húngaro que intentaba sobrevivir como fotógrafo, Andre Friedman, con quen comezou un noivado e, xa que logo, aprendeu algo de fotografía. Como non lles aparecía traballo, decidiron botarlle inxenio e crear a Robert Capa*, un reputado fotógrafo dos USA que -dicían- viñera traballar a Europa e que, como é un tipo tan famoso, vendía as súas fotos a través dos seus representantes, Friedman e Pohorylle, polo triple que un fotógrafo francés.
O truco funcionou, Claro.

Mentres durou a súa relación, os dous firmaron indistintamente as súas fotos como Robert Capa. Cando comezaron a distanciarse, Andre Friedman quedou coa personaxe e ela comezou a firmar como Gerda Taro. O seu traballo en solitario máis importante foi o da vitoria republicana na primeira fase da batalla de Brunete, que foi publicado en Regards o 22 de xullo de 1937. Cando as tropas franquistas contratacaron, Gerda Taro volveu ao fronte. Alí fixo muitas fotografías do comezo da derrota republicana e alí perdeu tamén a vida. Tiña 27 anos. Daquela, cando foi enterrada en París, con todos os honores, nada facía supoñer que ía pasar á historia como a "parella sentimental" da personaxe que axudara a crear.
___
* En galego e en inglés, a historia é diferente.

Arrojar al suelo la copa vacía

click

Waiting

What if…
we are accidents
waiting, waiting to happen

Abrir as fiestras e esperar ao fresco. Esperar que a primavera lle deixe sitio ao vrao. Esperar que o vrao arrastre a preguiza ata o outono. Esperar que chegue o inverno. Esperar que a vida pase e traia con ela a resignación. A desesperanza.

Leo por enésima vez o post-it desa blogueira que chegou a min por accidente e, por enésima vez, pregúntome que pasa se somos dese tipo de accidentes que esquivamos no último momento, que recordamos toda vida precisamente porque nunca chegaron a suceder.

Azzurro

Il pomeriggio è troppo azzurro
e lungo per me.

Mi accorgo
di non avere più risorse,
senza di te

E allora
io quasi quasi prendo il treno
e vengo, vengo da te.

Ma il treno dei desideri
nei miei pensieri all'incontrario va.

Turn your head the other way
So maybe you can see passed yourself
For a change

Estou farta de buscarme nos espellos.
Pensaba que o que me cansaba era non atoparme.
Agora creo que do que estou farta é de mirar para min mesma.
___
*Sigo gastando esta canción.

Eloxio da lentitude

Hai xente que ves entrar na túa vida con determinación. Para quedarse. A min, ao principio agóbiame un pouco tanta certeza, así que moneo. Fágome a ocupada. Xogo co pelo. Movo os papeis. Tecleo compulsivamente. Non te apures, eu espérote abaixo. E eu intento non apurarme. Moneo. Xogo co pelo. Movo os papeis. Tecleo compulsivamente. Cando por fin chego abaixo, comprobo que non só me esperou, se non que atopou un oco debaixo dunha árbore do xardín e sacou un libro cun título dificilmente mellorable. Nese momento, como non sei que dicir, fágolle unha foto, déitome ao seu lado e disfruto o sol a brisa e o aroma do verán.
___
*Foi un pracer compartir silencios, angoxas e teorías contigo. Espero que esteas cómodo debaixo desa árbore, porque me gustaría que te quedases. Como sei que valoras a lentitude, sei que non che importará que tardase unhas horas en dicilo.

Chanzos

Estes días ando resumíndome a vida en listas. Unha lista cos defectos propios. Outra lista coas virtudes alleas. Unha de preguntas, unha de respostas. Unha de mentiras, outra de verdades. Unha lista de decisiós covardes e outra de apostas valentes. Unha de éxitos, outra de fracasos, e aínda outra máis cos puntos de inflexión...

Hoxe díxenllo a Rodrigo no xantar e respondeume que, así contada, a miña vida parecía unha escaleira. E eu pesei que si, que a vida parece unha lista infinita de chanzos desiguais.

Achados XVI: Cabodano

Hoxe hai un ano daquel primeiro achado. Penso en cantas cousas pasan cando pasan cousas. Penso no atrás que quedaron os meus medos, en como a puta vida os sepultou debaixo das súas luces e das súas sombras. Penso que aquelas cicatrices xa forman parte de min. E quérolles. Quérolles, como ás pencas como á mirada revirada como aos pés planos, porque son miñas. Paso suavemente un dedo polas cicatrices que non se ven e penso que non hai mellor maneira de celebrar este cabodano que lendo, trazando círculos paralelas e triángulos, sobriñeando madriñeando e deixándome mecar, comendo falando rindo e bailando ao son da peor orquestra do mundo. Non hai mellor maneira de celebrar este cabodano que vivindo a puta vida que me tocou vivir, coas súas luces e coas súas sombras, porque no fondo, supoño, as unhas e as outras forman tamén parte de min.
E quérolles.

Armisticio

Cánsame frústrame amárgame dedicarlle todo o meu tempo e toda a miña enerxía a construir e a destruir muros de contención. Réndome. Propoño iniciar canto antes as negociacións para o deseño dun muro conxunto, forte e duradeiro. A tal hora, danme igual os lindeiros. Só pido que teña un par de ventanucos e unha fiestra con macetas.