ἀφορισμός VI: Condicionantes

A ansiedade devora a creatividade.

El abrazo poético como el abrazo carnal
Mientras dura prohíbe toda caída en la miseria del mundo.



Volven os abrazos.
___
*Roubei na de Desconvencida tanto a foto como os versos de Breton.

Summertime (VI): Lazing

And I love to live so pleasantly,
Live this life of luxury,
Lazing on a sunny afternoon.
In the summertime

Guindas

Farta de esquivar viquingos sherezades e monarcas medievais entre os restos dun Valado ardido, veño enchufarme á aldea. Sobriñear madriñear limpar cocer botarlle as guindas á augardente picar os ingredientes da ensaladilla da festa e facer de pinche pasteleira axúdame a poñer algo de orde no libro do importante. Doume conta de que eu tamén o fun enchendo de tonterías. Enchín a miña vida de proxectos situacións e persoas que parecen enormes, pero que non o son. Non son máis importantes, non poden selo, que apampar para as partículas de pó en suspensión.

Mañá, festa.

Outing V

O primeiro que fago cando entro na casa petrucial é poñer as as zapatillas do meu pai. Levalas faime sentir invencible.

Nos quedará, menos mal,
Dry Martini S.A.

Surrender

Your armor, so strong
Is strategically wrong
Victory goes this time to the tender
To win in love you must surrender

O outro día, o pikiniño regaloume este dragón que lle tocara no huevo kinder. Explicoume que bota lume, que é mui poderoso e que me vai protexer sempre, en todos os sitios. Tamén na guerra. Eu díxenlle que había tempo que non daba un paseo pola guerra e el miroume raro, como se non me entendera, e respondeume: Tu vives na guerra!

E morreu o conto.
___
*Os versos descubrinos na de Desconvencida.

Dende o limiar

sé que despertaré alegre y solidario
con mi culpita bien lavada y planchada
y no sólo se me abrirán las puertas
sino también las ventanas y las vidas

Os gregos chamaban Porta dos Homes ao solsticio de vrao porque sabían que no preciso momento no que o sol detén o seu percorrido sobre as nosas cabezas se abren de par en par as portas "do outro lado do espello". Son esas portas invisibles as que nos separan da dimensión máxica da realidade e disque cando están abertas podemos albiscar o futuro dende o limiar...

Eu onte aproveitei para botar un ollo, pero non vos sei explicar o que vin.
___
*Os versos pertencen a "Hombre que mira más allá de sus narices", dos Poemas de otros (1973-1974) de Benedetti. Regalóunolos esta mañá o calendario benedettiano de H.

Gústame o vrao

Aínda que nunca cho diga. Aínda que todo pareza tan innecesariamente difícil. Aínda que non che deixe sorprenderme coas túas arrountadas riquiñas. Gústame que me mires con esa mirada intensa, cargada de misterios. Que non te achiques nas discusións pedantes. Que saltes cando te pico. Gústame que sintas paixón pola cociña. Gústame ler debaixo do teu pexegueiro mentres mentres preparas a cea. Gústame deixarme sorprender por propostas musicais tan impropias dalguén coma ti. Gústame descubrir entre os teus libros as obras completas de don Álvaro. Gústanme as túas arroutadas riquiñas. Gústame que non te espanten as dificultades. Gústasme tu.

ἀφορισμός V: Prazos

O tempo non cura.
O tempo, en todo caso, anestesia.

Summertime (V): Over

i'm tired of telling the story
tired of telling it your way



before you take my heart reconsider
before you take my heart reconsider
i've opened the door
i've opened the door

here comes the summer's son
he burns my skin
i ache again
i'm over you

Outing IV

Emocióname apampar para as partículas de pó en suspensión.

Vou buscar o sono perdido á aldea. Abro as ventanas e frego a habitación (e) a conciencia. Fago a cama cunhas sábanas tan limpas que aínda ulen a horto e a sol. Deixo o ordenador no coche, quítolle o sonido ao móbil e déitome co eco das voces dos meus pais rebotando nas paredes da cociña, do corredor, da habitación, do estómago... Todo está ben. Cumprín todos os rituais. Todo está ben, menos eu. Invádeme unha ira aceda e non sei por qué. Nin contra quen. Se cadra é contra min mésma. Durmo abrazada ao enfado ao cansanzo á culpa. Soño esperto durmo esperto soño durmo esperto. E levántome mallada, coas cervicais trabadas, mareada, derrotada. Levo meses botándolle a culpa do insomnio á cama. Vou ter que empezar a asumir que o problema non se vai arreglar comprando un somier.

Summertime (IV): Haunt

If you've forgotten what I'm naming
You're gonna long to reclaim it one day
Because that summer feeling is gonna haunt you
One day in your life.

We'll try to make this the best place in the world

Quedaron na estación de tren de Bemfica. Dous amigos que se admiran e tantean a posibilidade de coller xuntos o próximo tren sentan na cafetería da estación. Sobre a mesa, a posibilidade de tocar xuntos no Salón Teatro de Compostela. "Comezamos a falar das cousas posibles", recorda Narf, "e díxenlle que eu tiña unha canción. Comecei a cantar Aló Irmao e el seguiume. Rimos, abrazámonos e entendemos que había que seguir cara adiante, que era por aí”. “No tren de volta", dime Manecas cun sorriso que lle ocupa a cara toda, "eu só pensaba: eu tamén quero”.

Despois de tantos meses de proxectos que non chegan a concretarse e de desexos que pensamos pequenos ata que se revelan tan grandes que non nos caben no peito, sinto un pracer enorme oindo a historia de Fran e de Manecas. Unha historia simple, din eles, de dous tipos con dúas guitarras que se caeron ben, que se entenderon ben. Ás veces, digo eu, as historias simples son as máis fermosas e importantes. As que nos cambian a vida.

Mañá e pasado, no Teatro Principal de Santiago, Narf e Manecas gravarán ao vivo o seu Aló Irmao. Os concertos comezarán ás nove da noite e a entrada é gratuita até completar aforo. Muitas desas horas de traballo das que vos falaba onte estarán tamén alí, no mellor sitio do mundo. Con eles. E, se vos animades, con vós.

Acumúlanseme os post que nunca escribirei

As semanas de lecturas, o Limiar da Conciencia, as pombas e os morcegos, a media ducia cumprida de historias entretidas, as dúas tardes de intenso (e enriquecedor) debate, a volta á illa, os pinchos, o lercheo, os risos, as oito doas para San Simón, a sorpresa a emoción e a frustración de saberme perseguida por aquelas palabras roubadas a Rodari que apareceron no primeiro libro que metín no bolso despois das lecturas forzosas e que, vintecatro horas máis tarde, estalaron de novo diante de min con toda a forza do discurso de Agustín.

Pasan os días e todo vai quedando sepultado polas caricias, polos praceres novos e os agobios vellos, polo insomnio, pola morriña do que nunca sucedeu, polos mareos a dor de cervicais e as feridas dos dedos, polo turismo pijo-rural con aqueles que xa non escuitan a Ismael Serrano, polo eterno retorno da raíña que nunca quixen ser e polo traballo. Horas días semanas de traballo que arramplan con todo.
Tamén con emerecindo.

Acumúlanseme os post que nunca escribirei e morren de vellos os que escribín e non publiquei. Teño o escritorio cheo de notas desfiañadas, de ideas pespuntadas que non souben rematar e de historias ben cosidas que non me atrevo a publicar. Sinto o peso das vosas miradas e, por primeira vez en máis de cinco anos, dáme medo e pudor e preguiza enfrontarme a elas.
Dáme unha preguiza imensa.

Como un aullido interminable

Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.

Pero tú siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.

Summertime (III): Keep the memories

Silent, 'cause there's just too much to say.



Love to me is like a summer day.
If it ends, the memories will stay,
Still and warm and peaceful.
Now the days are getting long,
I can sing my summer song.

Palabras cortadas

H. alimenta o lume da reconstrución cos restos dos diarios que desfai cunha delicadeza extrema. Un xesto ritual no que non hai nada de arroutada apaixoada. Desfíase a conciencia, con menos medo que cariño, para tecer despois con esas mesmas palabras unha vida nova.
Unha vida mellor.